Madrason . Poems

Zoals grijze ijskristallen
vallen haar schellen neer
haar poorten zijn gesloten
want ze is niet meer
...

Als het dan Lente is
waar zijn dan Nu die bloemen
het regent in het nieuws
van grauwe wolken neer
...

Ach lotusbloempjes
loop toch niet
U breekt straks nog
Uw tere kelken
...

De gouden poort
heeft zich ontsloten
haar roze voetjes
zijn zo nat
...

Centrifugerend om haar middelpunt
ach liefste liefst geen mens gegund
ga je stampen als een kind
zegt dat je door niemand wordt bemind
...

Tegen mijn haren in of billen bloot
de privacy kan blijkbaar in de goot
de woningbouw doet ook een duitje in die zak
en dwingt tot ongevraagde zelf uitnodig kak
...

Betrapt al op het randje van de hel, jawel
trekt zijn haar blik vol onschuld open
terwijl je dacht 'in staat een moord te plegen'
lacht deze trut zomaar timide wat verlegen
...

Terwijl mijn hart na al die jaren niet is uitgerust
en ook mijn liefde voor je nog niet uitgeblust
en je ieder hebt getracht te overwinnen
kom je terug en prikkel je mijn diepste zinnen
...

Het is maar net begonnen
en steeds begint het weer
en het doet zeer
en ik heb geen verweer
...

"Je moet je diep in de rol
inleven", zei de levensacteur
ik wierp het blik vol van
zijn celluloid verdroogde huid
...