Maurice Gilliams

Sunday in the country.
Smoking, staring through the window:
linden trees outside,
idle boys are passing by.
...

After the summer it is an old men's land,
here yawns the heath in its vicious gall;
the brown of oaks smells of dogs,
the village glows in its October bells.
...

The stone angel on the Cathedral elevates
his scales at midnight for those who collapse.
The army of lice is cracking. Pissing cats
in draftless winding alleys.
...

I

She carried the lamp behind the water flags.
The midnight dawn gnaws through
the high chamber where Maria sleeps,
...

Avond heeft ons zijn gezag ontplooid.
Zwervers met zwaarmoedige schalmei
dwalen langs de zwoele Scheldeboorden.
Dichters hebben de eerste ster verstaan.
Rode boeren drijven rode stieren.
In de holen langs de haven loeren
stierenogen bloedig in elk mens.

Donkre vrouwen op de wandelbrug
zien drie boten aan de kim verdwijnen,
luistren naar het klotsen van het water,
leunen op de reling zonder spreken.
Maar hun hart, gereed voor machtig wenen,
en hun smachten kunnen zij bedwingen
in een droge, blindversteende blik.
...

Night unfolded itself to us and rules.
Hobos with somber shawms wander
along the sultry banks of the Scheldt.
Poets can tell the evening star.
Red farmers drive red bulls.
In the holes along the harbor
bull eyes leer deadly in every man.

Dark women on the footbridge
see three boats vanishing at the horizon,
listen to the splashing of the water,
lean on the rail without speaking.
But they contain their hearts,
made for great weeping, and their desires
in a dry, blind-hardened gaze.
...

Omhooggerezen uit de grond der tranen
zien wij dit land, gelijk ons eigen peinzen.
- "In bruine hoeven midden blauwe weiden
slapen mensen met hun vee vergaderd."

Wij schrijden door de nacht, gehuld in nevels,
om met de maan onzichtbaar te vergrijzen.
- "Het water rilt van ver-gehoorde treinen,
het gras geurt killer van vertreden netels."

Wij worden oud en zo gaat alles zwijgen
wat niet onthoudbaar blijft met kinderogen.
- "De kam der hanen hangt gelijk de rozen,
de hoven gaan niet altijd geuren blijven."
...

Risen from the ground of weeping
we see this land, like our reflections.
- "Gathered in brown farms amid blue pastures
along with their cattle people sleep."

We walk through the night, shrouded in mist,
and we turn with the moon invisibly gray.
- "The water is trembling from trains far away,
the grass smells colder of trodden-down thistles."

We grow old and then all will be tacit
that isn't retainable with the gaze of a child.
- "Like the roses the cockscombs are blighted,
the gardens won't keep their scents forever."
...

Het is een land van grijsaards na de zomer,
hier geeuwt de heide in haar gal van zonde;
het bruin der eiken heeft de geur van honden,
het dorp gloeit in zijn klokken van oktober.

De honing druipt vermoeid in aarden potten
waaraan de handen zich getroost verenen;
en eenzaam duurt 't gemaal der molenstenen,
't kasteel staat in zijn grachten te verrotten.

Sterfbedden blinken van het goud der vaderen,
't is avond en de zonen zien het wonder:
't geboortehuis dompelt in nevel onder
en jeugd en lief en 't ál zijn niet te naderen.
...

After the summer it is an old men's land,
here yawns the heath in its vicious gall;
the brown of oaks smells of dogs,
the village glows in its October bells.

The honey drips wearily in earthenware pots
at which hands unite for consolation;
and lonely last the millstones' revolutions,
the castle stands in its moat and rots.

Deathbeds gleam with the gold of the fathers,
it's evening and the sons see the wonder:
their birthplace submerged in mist, and yonder,
youth and love and everything still farther.
...

Het is een vlakte waar geen moeders wonen;
het sneeuwt, en blinder zwellen de moerassen.
De stilte vriest aan 't warhout der gewassen,
langs donkre paden naar helle kerkhoven.

Maar wiegeliederen hoort men nergens ruisen,
geen winteravondzangen brengen vrede.
De natte honden bassen aan hun keten;
de bruine ratten dringen in de huizen.

Daar rusten, donker-weg, de ronde broden,
het karig voedsel voor de bittre dagen.
En alles wat een mensenziel kan klagen
verkropt zij in der doden zoete namen.

II

Het dorp der onverdiende nederlagen
verkleumt en kraakt met hutten zonder kindren.
- "In 't zand der graven sluimren goede vrienden.
Ginds lag hun woon, waar schuwe vogels slapen."

Het waanbeeld van de wieren schuilt bevroren
in 't avondrode ijs der heidebeken.
- "De weemoed zucht in bedden en gebeden.
Gedroomd geweervuur knalt in kalve hoven."

De stervenspijn van jaarlijks zoveel kruiden
weegt heilig op de rust der zure weiden.
- "Straks barst de kerkhofmuur. Het kruis van ijzer
roest op de torenspits der eenzaamheid."
...

There are no mothers living on this plain;
snow's falling and, blinder, swamps are bloating.
The silence freezes to the undergrowth,
along dark trails to glaring fields of graves.

But nowhere lullabies rustle,
no peace of winter evening songs.
The barking sound of chained wet dogs;
brown rats crowd the houses.

There, darkly, the hard bread rests,
the frugal food for the bitter days.
And every single mortal soul's complaint
is swallowed in the sweet names of the dead.

II

The village of undeserved defeats
grows numb and cracks with childless huts.
- "In the sand of graves good friends slumber.
Yonder was their house, where shy birds sleep."

The delusion of weeds hides frozen
in the evening-red ice of the creeks.
- "Sadness sighs devoutly and between the sheets.
Dreamed gunfire thunders in crumbling homes."

The dying pain each year of all the grass
weighs down holy on the sour meadows' quiet.
- "Soon the graveyard wall will burst. The iron
cross corrodes on the steeple of desertedness."
...

Son navire est coulé, sa vie est révolue:
Il lance la Bouteille à la mer, et salue
Les jours de l'avenir qui pour lui sont venus.
ALFRED DE VIGNY
De gure weelde van het bloed
bracht geest en buik maar wankel goed.
Wij zijn uit hoovaardij geschapen,
uit misverstand en tegenspoed.

*

Mijn ogen heb ik blindgestaard.
Dees blinde parel bleef bewaard
- hier, op het eiland, bloeit de lente;
een aap vermaakt zich aan mijn haard.

*

Een eenzaam mens in bed gedijt.
Hij bijt zijn nagels af en krijt.
Vlooien en spoken doen hem vloeken.
En in een afgrond rolt hij kwijt.

*

De sterren bewegen en gaan
boven mijn fier en droef bestaan.
Mijn slaaploze ogen zien geen einde,
Maar in mij vangt het Einde aan.

*

Aan mergel schenkt gij zon en regen
(uw mildheid wordt nog zeer verzwegen!)
- Een broek, een brood, een nachtverblijf
heeft menig kind niet eens gekregen.

*

Een vrouw moest op mijn kleergoed waken
terwijl ik vocht met dromen-draken.
Ik daalde van de kling in 't gras.
Daar zat zij lief wat vuur te maken.

*

Laat me mijn voeten warmen, kind.
Ik ben verkleumd van maan en wind.
Een man kauwt heel zijn leven rapen
achter de rozen die hij mint.

*

De leegte naast de sterren gaapt.
Mijn hart is leger niets en slaapt.
- Ach, moeder, wek mij niet tot leven:
in smart zijn 't smarten die gij raapt.
...

Son navire est coulé, sa vie est révolue:
Il lance la Bouteille à la mer, et salue
Les jours de l'avenir qui pour lui sont venus.
ALFRED DE VIGNY
The bleak profusion of the blood
brought mind and gut no stable stock.
We are created out of pride,
out of confusion and bad luck.

*

I fixed my eyes till it was in vain.
This blind pearl I did retain
- here, on the island, blossoms spring;
the pleasure of my hearth's a monkey's gain.

*

A lonely man grows fat in bed.
He bites his nails and cries, all sad.
Fleas and specters make him swear.
And he gets lost in swirling depths.

*

The stars move and advance
above my bold and sad existence.
My sleepless eyes discern no end,
but in me the End commences.

*

To marl you offer sun and rain
(your benevolence is rarely famed!)
- Breeches, or bread, a place for the night
many a child did never obtain.

*

A woman had to watch my attire
while I faced dream dragons in a fight.
Down I came from the blade on the grass.
There she sat sweetly lighting some fire.

*

Let me warm my feet, son.
Moon and wind made me all numb.
A man chews turnips his whole life
behind the roses of his passion.

*

The void along the stars gapes deep.
My heart is an emptier void asleep.
- Ah, mother, do not call me into being:
in grieving it is grief that you will reap.
...

Zondag op het land.
Roken en door 't venster staren:
linden voor de gevel,
trage knapen gaan voorbij.

Zomeravond op de velden
en de verre treinen kan men horen.
Grachten die naar heimwee smaken,
vergezichten, klokken die mij plagen
komen 't hart zijn honing roven.

En de dorpen die ik door wil trekken,
waar de bruiden wonen,
waar de boten varen op de stromen,
roepen mij in 't dalend donker:
in het koren staat een huis.

Maar ik toef hier voor het venster
van een boerenkamer
waar een stoel de stilte tekent
en de bloemen bruin verwelken
in een glas groen water.
...

Sunday in the country.
You smoke, you look out of the window,
linden trees in front of the house
and slow boys sauntering past.

Summer's evening is on the fields
and you can hear the trains far off.
The ditches taste of melancholy,
the landscape is teasing me, bells come
and steal the honey from your heart.

The villages you want to visit
where brides live
and boats sail on the rivers
call you in the falling dark.
In the wheatfields stands a house.

But you wait here by the window
of a farmhouse room
where a single chair draws the silence
and flowers stand withering, brown
in a small glass of green water.
...

Zij droeg de lamp achter de waterlissen.
De dageraad van middernacht knaagt door
het hoog vertrek waarin Maria slaapt,
terwijl ik snak naar water en naar lissen.

Ik lig bij haar. Zij rust bij mij. En geen
van beiden zijn wij in de wereld samen,
want niets is hier want élders samen
waar geen verlangen de een van de ander scheidt.

De muur wordt spiegel van het sterrenheir.
De stilte zwelt van vissen. In de algen
knerpen de zoutkristallen van oud zeer.

Verblijf ik dan voortaan in 't zeemansgraf
terwijl het spookschip onverpoosd blijft zeilen?
Maar als Maria zucht, vat ik haar hand.
...

She carried the lamp behind the water lilies.
The midnight dawn gnaws through
the high chamber where Maria sleeps,
as I long for water and for lilies.

I lie beside her. She rests with me. And none
of us are in this world jointly,
for nothing is here for elsewhere joined
where no desire tears one and the other asunder.

The wall becomes mirror of the army of stars.
The silence swells with fish. In the algae
grate the saline crystals of old sores.

Will I remain then in the watery grave
while the phantom ship sails on forever?
- But when Maria sighs, I take her hand.
...

Wolvin en wolf in 't winters ledikant
als het gehuil des harten krimpt tot fluistren:
uit de angsten ranken namen op in 't duister
met in hun wijn de bloedsmaak van het lam.

Als in de tijd van de ouders zijn de nachten,
op 't huis gestapeld drukt het tempelpuin;
en waar een lichtstraal door een schaduw suist
bederft de waan tot schimmel op de wanden.

't Gedroomde kinderhandje slaapt in ons;
zijn polsje klopt gelijk in nood de borst
der vogels die men treurig vrij moet laten.

Samen, onder de vlag van 't beddelaken,
als na een veldslag zijn wij opgebaard.
Maria's hand rust op mijn grauwend haar.
...

She-wolf and wolf in the wintery bed
when the howling of hearts shrinks to whispers:
from their fears twine names in the dark,
their wine tastes of the lamb's blood.

The nights are like those in parental times,
piled up on the house weigh the ruins of the temple;
and where through a shadow a light beam flashes
the illusion wastes into mildewy walls.

The dreamed baby hand sleeps within us;
his little pulse beats as in distress the chests
of birds that one sadly must set free.

Together, under the flag of the bed sheet,
as after a battle we lie on the bier.
Maria's hand rests on my graying hair.
...