Αποριεσ Poem by Mary Skarpathiotaki

Κόσμος 3

Φρικιό
η αισιοδοξία
χτυπάει κόκκινο..
σε πόρτες ακάλεστη διαβαίνει
κάθε που κραδαίνουν τα όνειρα μας,
κάθε που σκοτώνεται η ελπίδα
μα απορώ κι ύστερα;
Τί υπάρχει ύστερα;

Νοτισμένα τζάμια
από ανάσες απέλπιδες
που αυτοκτόνησαν θαρρείς,
σε μια μικρή αναίμακτη ταραχή,
που δε μοιράστηκαν
το απόλυτο Φως στο σκοτάδι
τρέμοντας,
ποιος ξέρει;
Την κατακραυγή
όλων των ξένων "είθισται"
που ως ρούχα αταίριαστα
κι από καιρό φθαρμένα
έπρεπε
να μπουν
σε συρτάρια και ερμάρια
ναφθαλίνης για όλα,
τα ύστερα χρόνια μας.

Για όλα λοιπόν
τα "όχι" μας
και τα μισά μας ναι,
για κάθε ένα
υποκριτικό,
ή βεβιασμένο μας

"γιατί; "

που προσπαθεί δειλά
να εισχωρήσει
και να επιπλεύσει
στα θέλω..

Για όλα
τα 'πρέπει"
πουναυάγησαν
στο παρθενικό τους ταξίδι..

Για κάθε μία χωριστή κραυγή
που πνίγεται όμως απότομα..

Για όλα αυτά
τί πες μου,
τί να υποθέσω;

Όταν,
όταν ξημερώνει άβυσσος
την μέρα
και
δακρυσμένα παιδιάτικα
μάτια αγγελικά
κοιτούν ζωγραφίζοντας
στα μέτωπα τους, σιωπηλές
χαραγματιές
πρώϊμης παρακμής..

Όταν
κουρδισμένα στρατιωτάκια,
υποβάλλονται και επιβάλουν
πόλεμο ή ειρήνη
σε εμβόλιμα ή άρρωστα ανίσχυρα
καθεστώτα.

Όταν υποβόσκει
στους Καιρούς
μια
σύνηθης
κι ανταλλάξιμη
ψυχή
ζωή και..
συνειδήση
αντί ολίγων ταπεινών δηναρίων!

Όταν τα μη
ή τα θέλω
χωρίζουν και αποχωρίζονται.

Και τόσες
και τόσες καρδιές ραγίζουν.

Άραγε τί;
Τί υπάρχει;
Μετά;
Ό, τι γράφει το Επέκεινα.

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη