Τα Τείχη Μου Poem by dimitrios galanis

Τείχη έχτιζα, φαίνεται, με τα υλικά της υποκριτικής μου τέχνης
και δεν απέφυγα τελικά την παραξήγηση.
Τι κρίμα να χάνουν γύρω μου ένας ένας τη διάθεση να μπει στον 'κόσμο'
των υλικών και των συμβόλων τους!
Το μέγα μου πάντα παράπονο που δε μου δίνανε και την ευκαιρία
τούτα δω ακριβώς να εξηγήσω.
Και βρέθηκα μονάχος μου ο δύστυχος,
κλεισμένος μες ''τα τείχη μου'' τα ίδια, πικρά να μετανοιώνω
που δεν άφησα εγκαίρως κατά μέρος τις επιτηδευμένες
και...περισπούδαστες, γελοίες δηλαδή, του φαίνεσθαι εκζητήσεις.
΄Ετσι που μ' αφήσανε [κι αφέθηκα] δευτέρα φύση ν' αποκτήσω
δεν τολμώ ν' απεκδυθώ το προσωπείο γιά 'να πρόσωπο αυθεντικής υφής.
Με τρομάζει μια επείγουσα περισυλλογή νέων υλικών,
κι η χρήση υπαρχόντων ξένη μου είναι πια.
Η καταδίκη μου προβλέπω νά 'ναι αυτή εδώ:
Μια παρωδία προ νέων να εκτυλίσσεται οφθαλμών,
στο εξής ως 'ξένον' κι 'άλλον' να βλέπω εαυτόν να πορεύεται εμπρός μου,
κι αυτόν τον ΄Αλλον Ξένον αντίοι γνώριμοι προσιόντες
ν αναγνωρίζουνε κι εμένανε τον ίδιον ν' αγνοούνε παντελώς.
Προσήκουσα, ομολογώ με καθυστέρηση,
η της φύσεως των ανθρωπίνων εκδίκηση.