Η Ζωή Στο Ψέμα Poem by Gabriel Piperas

Κουράστηκα...

Σάπιες συνειδήσεις,
ατελείωτες ώρες να προσπαθούν
να τις εισβάλουν στο μυαλό μου
με τρόπο άχαρο...

Κουράστηκα...

Περιπλανώμενα όνειρα, μιας ψεύτικης ζωής,
χαμογελάνε κρυφά,
ακούγοντας Μπαχ.
Η τέλεια ξεφτίλα, μίας ανίατης σκέψης...

Κουράστηκα...

Αγάπες αόριστες να περνούν από την ζωή μου,
και να φεύγουν....
Ρουφώντας κάθε σταγόνα της ψυχής μου,
με τον πιο άχαρο τρόπο..
Διαλύοντας κι από ένα κομμάτι του εγωισμού μου...

Βαρέθηκα...

Ατελείωτα κροκοδείλια δάκρυα να χύνονται,
αδιαφορώντας για μένα, για σένα, για όλους...
Ψεύτικα χαμόγελα κάτω από το ρυάκι ψεύτικων ματιών, βαμμένων με χρώμα που σιχαίνομαι...

Βαρέθηκα...

Ψεύτικες καλημέρες, με ανθρώπους που σου χαμογελάνε,
και η μορφή στο πρόσωπο τους,
να δείχνει τη θλίψη τους που σε είδαν.
Περάστε...
Κρύψτε τη δυσαρέσκειά σας και απομακρυνθείτε.
Σας καταλαβαίνω...

Βαρέθηκα...

Να ζω αιχμάλωτος του ονείρου,
που εσείς έχετε φτιάξει για μένα...
Αγνοώντας τα θέλω μου, αδιαφορώντας για το δικό μου όνειρο...
Και εγώ να παρακαλάω να ζήσω,
σαν ένα αστέρι την ώρα που πέφτει...
Εγώ να σβήνω και εσείς να κάνετε ευχές χαράς και όνειρα...

Βαρέθηκα και εμένα...
Κουράστηκα με εμένα...
Που σας αφήνω να οδηγείται τη δική μου ζωή...

Πρέπει να βάλω ένα τέλος...
Όχι σε εμένα...
Σε εσάς!