ಬಾಳೆಂಬ ಉಗಿಬಂಡಿ
ಒಳ ಕಾವನ್ನು ಹೀರಿ ಹಿಂಡಿ
ಉಗಿ ಉಗುಳಿ ಉರುಳುತ್ತಿದೆ
ಅಜ್ಞಾತ ವಿಧಿ ಪಟ್ಟಿಯ ಮೇಲೆ,
ಗಟ್ಟಿ ನೆಲ ಬಿಟ್ಟು, ತಿಳಿ ಆಕಾಶವೇರಿದರೆ
ಬಂಡೆ ಬೆಟ್ಟಗಳು ಮಕ್ಕಳಾಟಿಕೆಯಾಗಿ,
ಕಷ್ಟಕಾರ್ಪಣ್ಯಗಳು ಉದ್ದುದ್ದ ನೆರಳಾಗಿ
ಲೋಕದ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಾಲೆ ಕಣ್ಣು ತೆರೆಸುವುದು.
ಉಂಡವರಿಗೆನೆ ಉಣ್ಣಿಸುವ ನಮಗೆ
ದುರ್ನಾತವಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನು ದಕ್ಕೀತು?
ಹಸಿವು ಬೆಂಕಿಯ ಕಾವು ತಟ್ಟದ ನಾವು
ಕರ್ಪೂರ ಸೌಗಂಧ ಹಬ್ಬುವುದು ಹೇಗೆ?
ಗಾಯಕ್ಕೆ ಉಪ್ಪು ತಿಕ್ಕುವ ಲೋಕದಲಿ
ಕೋಣನ ಚರ್ಮದ ಹೊದಿಕೆಯ ತೊಟ್ಟು,
ಒಳನೋವುಗಳ ಒಳಗೊಳಗೆ ಅದುಮಿಟ್ಟು
ನಗುವಿನಬ್ಬರ ನಟಿಸಿ, ತನ್ನ ಕಾಯುವುದು ಲೇಸು.
ಕತ್ತಲಿನಿಂದ ಹೊರಟು ಕತ್ತಲ ಸೇರುವ ಜೀವ
ಯಾವ ದೊಂಬರಾಟದಿ ಸೋರಿ, ಮಿಂಚಾಗಿ ಮಿಂಚಿ
ನಾನು ನೀನೆಂಬ, ನೋವು ನಲಿವೆಂಬ ಧ್ರುವಗಳಾಗಿ
ಈ ಕ್ರಿಯೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಸುವುದೊ ಕಾಣೆ.
ಒಳಗೆ ನಗುವವಳು ಕನಸು ಮೂಡಿಸಿ ನಿಂತು,
ಬೆಳಕು ಚೇತನವಾಗಿ, ನೋವು ಜಡತನ ದಬ್ಬಿ,
ಕೈಗಡಿಯಾರದೊಳಗಣ ಮೈನ್ಸ್ಪ್ರಿಂಗಿನ ಹಾಗೆ
ದಿನರಾತ್ರಿ ಮುನ್ನಡೆಸುವಳು ಸರಿದಾರಿ ಗುಂಟ.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem