برف کِی می اید Poem by Mehri Mehraban

کودکی، سادگی است 
وقت آسودگی از چاله ی   پیچیدگیست
آرزویِ کودک از مسیر ذهن تا جمله یِ ناب 
روی برفِ احساس 
سُر خوردن ، لیزبازی بلدست
کودکی ، خاطره ای شیرین است
فارغ از پردازش هایِ عمیق 
ردِ پا گرفتن دایمی از دوز و کلک  
.
.
 در زمان روحِ زمستان جاریست
فصل بی برگی و سوز و سرماست
وقت برف آمدن و  سرخوردن
فصل آدم برفیست
ولی  امسال ،  افسوس که برف
 چندان پای  به تهران ننهاد
در عوض دود وَ ذرات معلق
چه غوغا کردند
همه اش تعطیلی،  تا بمانی خانه
و در این تعطیلی تحمیلی 
بخوری کمتر دود
.
پسرِکوچک من می پرسد؟ 
‌'برف کی می آید؟'
' خدا می داند'
به خدا قایمکی می گویم برف بفرست خدا،
دل پروانه ایِ کودکِ من منتظرست