मुर्दा शान्ति Poem by Basanta Lohani

मुर्दा शान्ति

आगो लागेको त्यो बस्तीमा
कोलाहल बोकेको त्यो सन्नाटा
लाटो मान्छेको अव्यक्त अभिव्यक्ति बनेर
सागरको छाल जस्तो
किनारामा ठक्कर खाँदाखाँदा
अभ्यस्त बनेको मन
केही खोजिरहेको हुन्छ
एउटा चाहत
जुन हुरी बनेर
भागिसकेको छ
त्यसलाई पछ्याउँदा पछ्याउँदै
कहिले नथाकेको मन
आफ्नै तनलाई नचिन्ने भइसकेको छ
त्यसैले त म भन्ने गर्दछु -
बतास सकिएपछिको शान्ति
एउटा मुर्दा शान्ति हो
जीवनको।
त्यस्तो शान्ति भन्दा
वताससँग चिप्लेटी खेलेर बाँचेको जीवन
जिउँदो हुन्छ

५/१२/२००२

COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Close
Error Success