Ang Katabang Sa Alas Siete Sa Buntag Poem by RIC BASTASA

Lingkod sa hagdan. Sa ika-pito nga ang-ang.
Tan-awa ang karsada nga gaabog. Palayo na
Silang tanan. Su’d sa kotse sa ilang amahan.
Imong amo. Ikaw na lang usa karong orasaha.

Basa pa ang imong kamot sa paghugas
Sa ilang plato. Gipaningot ang imong agtang.
Giigang ang trapo sa kamot. Imong gipahid
Sa imong mga kahago. Karong mopahulay ka

Sa makadiyot, dili ka motan-aw sa TV
Ug maghinambid. Dili ka kasabot sa dagan
Sa panahon. Sa politika. Naglibog ka kon
Nganong sige silang nag-away. Nag-Tinagalog.
Nag-Iningles. Ang imong kamot luya samtang
Wala pay gibuhat. Pahulay sa makadiyot.
Paghinuktok. Paghunahuna sa kabaw sa bukid.
Nahurot na ang sagbot sa hulaw. Nauga na
Ang tubig sa suba. Nagratatat ang tingog
Sa mga nalaya nga dahon. Gubot usab didto.
Nag-away ang mga rebelde ug sundalo.

Napusilan ang imong bana. Namatay
Ang imong tatay. Ang imong anak nga lalaki
Nasakit. Ang imong anak nga babaye
Sulugoon usab sa pikas nga lungsod.

Hangtod kanus-a ba mahuman ang tanan?
Humana ang pahulay. Motindog dayon ka.
Maglampaso sa hagdan. Maghumol sa bulingon
Magtigom og tubig. Maglata ug tiil sa baka.

Walay kahumanan ang tanan. Gikusi mo
Ang ilong sa radyo. Karon ikaw ra usa
Mamati sa drama. Moduyog sa kinahon
Nga kamingaw ug kasakit. Moiyak ka’g apil.
Ug sila nga makadungog sa imong bakho
Sa pikas nga balay, moingon nga ikaw
Nga bag-ong katabang, medyo may pagkabuang.
Mitulo ang imong mga luha sagol sa nilabhan.
Walay sapayan. Makakaon ka na ug katulo
Sa matag adlaw. Walay pasayan.