- Black Engine Draws Poem by Georgios Venetopoulos
- Black Engine Draws
We heard the hoots' becrowing words
foreboding of our steadfast grief;
they fled to dusk - two mourning birds
life's borderlines and false beliefs.
Two birds have passed, gray and black,
straight arrows fled to vanish yon
our longest trip on railway track,
bemocking company and gone.
Upon our train have sat the birds,
the passengers won't go to stars
and neither will their versing words,
that rhyme with unforgiven mars.
Unmoved the riders in the cars,
suspended is the pilot's gaze,
the rails become two iron bars,
and death's advancing mauve bouquets.
The heads advert the engine's chug
like dancing poppies in the breeze,
and none among us will debug
why are we Charon's invitees.
Black engine draws upon the rails;
the pilot, coolly, searches fore
subsequent the foggy veils,
our caravan of wagons, wore.
The souls imprisoned trail along
the pilot engine's wordless rites,
and wait through nothingness and wrongs,
the train to reach uncounted heights.
(Iambic tetrameter)
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
Delivering Poems Around The World
Poems are the property of their respective owners. All information has been reproduced here for educational and informational purposes to benefit site visitors, and is provided at no charge...
4/19/2024 7:26:00 AM # 1.0.0.1119
...Από την πρώτη στιγμή το Ποίημα αυτό κερδίζει τον αναγνώστη καθώς είναι αριστοτεχνικά δομημένος οκτασύλλαβος Ίαμβος, με σύντομο, ορθό-κοφτό στίχο, που δεν εμπεριέχει συμβιβασμούς και πρέπει με τα ελάχιστα να ειπωθούν τα πάντα, ποιητική αδεία παρομοιάζω, σαν στρατιωτική στολή που πρέπει αυστηρά να χωρέσουν τα απαραίτητα για την διαβίωση σε σκληρές συνθήκες, δίχως να χαθεί η καλαισθησία! Το λεξιλόγιο, εξαιρετικά εύηχο και εύστοχο, ξεφεύγει αυτή τη φορά από την γνωστή μορφή της λόγιας Αγγλικής λογοτεχνίας και αναδεικνύει την φρεσκάδα του σύγχρονου έμμετρου ποιητικού λόγου, ξαφνιάζοντας τόσο ευχάριστα! Ο Ποιητής και πάλι σκηνοθετεί εικόνες, δίνει εικόνες και υποβάλλει εικόνες ενός τρένου απόκοσμου, όπου στο τέλος οι επιβάτες καταλήγουν στου Χάροντα προσκαλεσμένοι, με τα ίδια λάθη ίσως ακριβώς όπως πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, που δεν τους σώζουν ούτε οι ποιητικές λέξεις ούτε οι ομοιοκαταληξίες... ...κι ίσως ακόμα να μην φτάσουν εκεί που ονειρεύονται ποτέ, αφού... ...μα ας τα πάρουμε με την σειρά, καθώς η αλληγορία, το αγαπημένο παιδί του Ποιητή, τρέχει χαρούμενο μέσα στο Ποίημα από αρχής μέχρι τέλους! ...μέσα στο τρένο της Ποιητικής Τέχνης βρίσκονται οι Ποιητές έτοιμοι να φτάσουν στα ανυπολόγιστα ύψη που ονειρεύονται, έτσι κι αλλιώς όλοι τους ζουν την ζωή τους τόσο έντονα σε όλες τις εποχές! ...έχουν καθίσει μαζί τους δύο κουρουνοπούλια, εικάζω, πουλιά της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης, εξ' ου τα χρώματα τους γκρι και μαύρο... ...ο μηχανοδηγός, κάποιος ακριβός και διαλεκτός, κάτι ανάμεσα σε Ποιητή και Χάροντα, οδηγεί και προΐσταται και κατευθύνει τους επιβάτες Ποιητές, βλέπει και ακούει και εκείνος τα δύο πουλιά... ...όμορφα δοσμένη η εικόνα των κεφαλών των επιβατών να κουνιούνται ρυθμικά με την κίνηση της μηχανής του τρένου, όπως κουνιούνται και οι παπαρούνες από τον άνεμο...σαν ένας εικονολήπτης να βάζει το ένα καρέ μέσα στο άλλο για να αυξήσει την δραματικότητα της σκηνής! ...η καταληκτική, δυνατή σκηνή δίνεται με τον μηχανοδηγό που προσπαθεί να δει εμπρός μέσα από τα πέπλα της ομίχλης που σκεπάζουν και καταπίνουν τα πίσω βαγόνια...μα ενώ κινείται σε μία ευθεία πάνω στο γνωστό μονοπάτι, στην πραγματικότητα απειρίζεται, γυρίζει ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο που άρχισε, και εκείνος και όλοι οι άλλοι Ποιητές, γεμάτος αμφιβολίες και ανησυχίες πως τα λάθη και η ασημαντότητα τους δεν θα τους οδηγήσουν ποτέ στην υπέρβαση, αλλά ίσως τους οδηγήσουν και στην απώλεια τους...! Άξια σκηνοθετημένες εικόνες, έντονος φιλοσοφικός στοχασμός και ιδιαίτερες αλληγορίες είναι το τρίπτυχο της αξιοσύνης αυτού του Ποιήματος που ο αναγνώστης κερδίζει μαζί με μια ευχάριστη αναστάτωση στην ψυχή του, ειδικά αν καταπιάνεται με την Ποιητική Τέχνη!