ګل او خاوره Flower and the Soil (pashto) Poem by Waheed Khan

يو ورځ خاورۍ اوکړو ګل ته دا اظہار
ته يې رنګونو ډک، ته يې دا حسن ښار

ميين واﺉ تا ته ښايست، ته دا مينۍ يو نشان
زه بی ړنګه خړې خاورۍ، په تا زما جهان ودان

زه خور يم په دنيا، هر قدم او هر يو ګام
ستا وجود دۍ کمياب، بۍ له تا زه ګمنام

په تا ميين بلبلان،معشوق ستا دۍ پتنګان
سپيرې خاورۍ زما بدن، زما مل دۍ بس ارمان

ګل چۍ واوريدل، رالا پۍ پرخه په ژړا شو
سر په وينو لاله زړه، ويښ بيا يې ويديدلۍ غم شو

ګل ويل چۍ اۍ دا خوشبختې نه خپل بۍ خبره
اۍ نادانه خپل وجود ته چۍ واﺉ بۍ اثره

زما وجود دۍ ستا دا لاسا، نمود زما دۍ ستا نه
خپل هم هس نشته کمال، منګ ګلان يو بس ستا نه

اوریځ ژړا شۍ او ستا سوز چه ور سره شۍ
شنا سبزا شۍ، دنيا رنګ شۍ، زرغونه شۍ

دا رنګ او تنکۍ بدن ده کم ته يې ارمانۍ
دا میلمه دۍ سو ورځو، دا خو دۍ بس فانۍ

بس بهار ده دا رڼا،لاړ بهار شې ښکلا لاړ شې
ستا وجود تل آباد،که بهار وۍ که خزان شۍ

حسن نوم دۍ دويم زوال، دۍ له دوام نشته
بس وقتۍ دۍ دا بهار، نور يې اصل سه نشته