Kay Ang Tanan Lumalabay Lang Poem by RIC BASTASA

Kalimti ang kasuko. Kalimti
ang kahiubos. Kalimti
ang kasakit nga imong nadawat
ug imo usab nahatag.

Mobuhagay ang ulan sa tubig.
Mogukod kini sa mga suba
paingon sa dagat ug hangtod mohunong
ang ginukdanay.

Usahay madungog mo ang awit
gikan sa layong bungtod. Ganahan ka
maminaw, apan dili kaayo tin-aw.
Dili ka kasabot. Kinsa ba kanang miawit?
Kang kinsa ba kanang tingog?

Moabot ang mga bata, magpaila nga sila
Imong mga apo sa tuhod. Hawiran nila
ang imong kamot nga natikig
sa baga nga kubal, nangunot.

Magpabilin sa imong panumdoman
ang mga ngalan sa dagkong suba. Kangilgig
sa ilang kadako. Apan wa ka mahadlok.
Way kutas ang dagan, dagan, dagan
hangtod ang tanan malimtan. Makita mo
ang mga bukid. Lahi na sila. Nangausab
ang ilang dagway. Motindog ka sa lapyahan.
Wala ka nay mailhan sa iyang mga tunob.
Kalimti ang tanan. Ang tanan
lumalabay lamang. Ang mga amang
atubang sa laing mga amang.
Magpahiyom, mangidhat.