Μεσημεριανές Αντανακλάσεις Mid-Day Reflections At Paphos Castle - By Mihaela Pirjol Poem by dimitrios galanis

Αργά, αναδύονται μες απ' τα διάφορα προκατάληψης επίπεδα
αυθεντικές οι ψυχές, γυμνές ως το κέντρο του είναι τους,
τον εσώτερο της ύπαρξης εαυτό,
ουδενός ιδίου όντος είναι μετέχουσες,
παρά μονάχα του ενός εκείνου, του όντως ΄Οντος.
Στη μεγαλειότητα της Φύσεως έμπροσθεν
αδέξια στην αρχή, αμήχανες
να βρουν μια θέση στην απλή της ύπαρξης χαρά.
Υπάρξεις ανθρώπινες ακτινοβολούν την αύρα του ουράνιου τόξου
κάτ' απ' το μειλίχιο του νοεμβριανού ήλιου φως.
Το βήμα της ζωής βαθμιαία βραδύνει, αγκαλιάζει και γιατρεύεται
στο λίκνισμα των κυμάτων απ' τ' αλαφρύ αγέρι
κάτ' απ' τα πλήθη των αστεριών που τρεμοπαίζουν παιχνιδιάρικα
στο θαυμαστό καθρέφτη του πόντου,
ειρηνικά ακίνητα σχεδόν σε στιγμές πλήρους ισορροπίας,
μες την ήρεμη γαλήνη, υπνωτική μαγεία και μακαριότητα
εκεί που τα πρόσωπα ακτινοβολούν την ανθρωπιά.
Δόγματα, αντιλήψεις, πεποιθήσεις απόντα εν πτήσει
μακριά απ' τα ποικίλα, απατηλά, καθιερωμένα σχήματ' αντιληπτικά
πετάν τις αλυσίδες και λευτερώνοντ' απ' την αυτοφυλακή.
Μπορούμε να λευτερωθούμε απ' τα ίδια μας τα δεσμά;
Βλέπω τη Φύση να χαμογελά στα τέκνα της
με το χαμόγελο το μητρικό.