Ndofta Per Te Fundit Here Poem by skender iljaz braka

Ndoshta per te fundit here....

Në të pambyllurat plagë, shkaktuar
prej nje miljon poshterimesh të marra
në arenen e nje lufte absurde klasore.
Zhuritur permes zjarresh totalitare,
perhere nje dhimbje therese kam ndjere.
Ne perpjekje per mosbindje pikpamjesh,
etjen per te pamunduren kam shuar,
duke kerkuar falje prej Ferrit.
I mberthyer kam qene ne kurthin e dogmave.
Ngaherë me eshte dashur per te njejten arsye,
mbijeteses, ti jem perulur
me perdhosjen e dinjitetit
perapra imazhesh te shemtuara..
I dekurajuar prej zellit te dishepujve proverbial,
prej Zylosh, Krisht mohuar.
Trembur prej britmave te mekura korbash,
qiellin kam pare perhere errersuar.
Papergjegjshmeria e orakullit euforik
shpesh me ka irrituar me cinizmin miklues
dhe atehere veten e kam ndjere me te mjere se kurre.
Rendome, braktisur prej shokesh,
ne vetemine time jam gjendur perball heshatsh kryqezuar.
Atehere kur mendova se gjthcka m'u pertha.
Ne pritjen e gjate te ndezjes se nje pishtari lirie,
qe ne ditet e para te rikthimit,
pas shtate lekuresh perveluar,
nen monstruozitetin e ketij evenimenti,
njemije ton poshterimesh perseri mbi mua rane.
Mbi majat e kujteses se perdhosur,
pertej imagjinates se humbur.
turtura ime, ngrihet ne mbrojtje te fuqise se realitetit,
I kredhur perseri ne njmije ton poshterimesh kam mbetur.
Kam mbetur po ai skllav i perpjekjeve te deshtuara,
thekshem duke renkuar.
Ne shikimin e perhumbur te syve te mi,
vetveten ende pergenjeshtroj per
tretjen e pafundesise mizore.
Ndoshta per te fundit here
thonjet mbijeteses i'a kam ngulur.