Pouna Poem by Madrason .

Mijn gewrichten gaan gebukt
ze zwichten onder het geknaag
van verroestte tanden zaag
, ach, ik klaag niet graag.
In mijn kies daar woont
een gezin termieten.
Als ik poep of plas
kan ik wel kogels schieten.
De vensters van mijn
tranen breken
spreken rode barsten.
Er zit een cactus
heel diep in mijn rug.
Mijn bekken steekt
alsof het breekt.
Mijn aders willen
als slaghamers -of-
gillende meiden
weg uit de kamers
naar buiten.
En in mijn hoofd wel
honderd naalden
welke van alles
in me spuiten.
Ach kon mijn
huid maar even uit.
Als U kon zien
wat ik bedoelde
Och als toch eventjes
u hetzelfde voelde
-ik weet dat U nu bloost-
dan was mij dat
geen schrale troost.


Madrason 131-2013