Sa Gamay Pa Ako Poem by RIC BASTASA

Sa gamay pa ako gipakuyog ko nimo
Aron manginhas sa bukana, didto

Diin nagtagbo ang suba ug dagat, didto
Diin nangamang ang mga kinason,

Ang balat, ang mga gagmayng kasag,
Ug mga kugita. Ako nga dili pa kaayo

Suheto sa atong panginabuhi isip inahan
ug anak, sa imong pagpangita’g sud-an

Sa atong panihapon, nagkadam-ag-
Dam-ag taw’n ko sa danlog nga mga bato

Ug mga lumot. Nisyagit ko sa kasakit
Sa dihang natunok ko sa tuyom nga saag.

Gipaihi ko nimo ug imong gihidhiran
Ang akong lapa-lapa, duha na ang imong

Gipas-an sa akong katapolan- basket
sa atubangan, ako sa imong likoran.

Dihang ngitngit na, aduna na kita’y
Sud-an sa atong panihapon. Gihayagan

Sa lampara, naglugit kita sa mga unod
Ginamit ang alpirel samtang namati kita

Og drama kabahin sa mga sirena. Karon
Nga dako na ko, ikaw na ang gapandol-

Pandol sa atong nataran, sa atong karaan
Nga kusina. Labaw na sa lampara

Ang kahayag sa atong talad-kan-anan.
Dili ko ikaw biyaan, nay. Ako usab andam na

Pag-agak nimo sa imong paghinumdom
Sa atong panginhas dihang ako gamay pa.


- RIC S. BASTASA