Tachtig jaar
de koffie klaar
de haard aan
het fornuis
de pluisjes
dwarrelen om zijn pet
als hij naar de bakker
fietst is hij alleen
wie helpt mij
want allen zijn
ze heen
is wat hij denkt
als hij de kind'ren
met driekoningen ziet
dan is hij blij
als hij de koeien
loeien hoort al in zijn wei
hij is de tijd
verbijt gelijkmoedigheid
en wij we lachen
we lachen om
nee we lachen uit
verlegenheid
hij heeft ze nog
zolang hij leeft
maar wij zijn de
seizoenen kwijt!
Za 27 dec 2014 Madrason
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem