Voor Mijn Vader Poem by Marco Bueninck

Voor mijn vader

Als een boom werd je geveld
toen jouw dagen waren geteld.
Het was op die koude februari dag
dat je het felle witte licht zag.
Het is pas nu dat ik schrijven kan
wat ik voelde voor die man.

Eens was je mijn vijand
die mij verdrong van mijn land.
Ik wist niet wat te doen
en liet de tijd verloren gaan, toen.
Ik kweste je en deed je pijn
omdat ik zonodig mijzelf wilde zijn.
Gewond door de waanzin, je leed
en ik zag niet wat ik deed.
Zoekend naar woorden die moest zeggen
wat je voelde en uit wilde leggen.
Mij ontging het leed dat je kwelde,
wat verdriet en onmacht bij je opwelde.

In die waanzin was jij de reus.
Maar iemand maakte voor jouw die keus.
Vervormde je wezen en je ziel.
Maakte dat je tot zwakheid verviel.
Als een gewond, gekwest wezen
werd je naar de eenzaamheid verwezen

Je zekerheid hield op te bestaan
en liet je alleen verder gaan.
Het maakte je tot een zieke boom
je bladeren vielen, je wortels stierven.

Nog keerden wij ons ieder, naar een eigen zon.
Wij vonden dat het niet anders kon.
Jouw licht ging langzaam uit.
Mijn leven bloeide voluit.
Het egoisme van mijn bestaan
maakte dat ik je niet zag gaan.
Toen werd je warme hart koud.
Je vuur ging uit en je werd oud.
Mijn God, had ik het maar gezien!
Had ik maar gezien hoe je leed
en wat je zo vreselijk pijn deed.
En nog begrijp ik niet wat je voelde.
Zei ik toen maar wat ik bedoelde,
Ik hou van je!

Mei 1999