Xhaketa E Vjeter Poem by skender iljaz braka

Përthyhen deget gri te viteve
dhe token puthin te perlotur.
Diagonale theniesh nderpriten,
perplasen tej muzgut,
gjymtohen,
si gërqeror kristale thyhen,
therrmohen.
Ne nje terren pa perpendikulare
ku luleverdhat kane vite pa çelur
gladiatoret dylufimin makaber
kane nisur per nje shesh te vdekur.
Bulevardet e heshtura
dikur parade mbleserish,
petkun e zis mbi supe kane hedhur,
Tempulli memec i fjales se lire
kryqezohet deshirash te shfrenuara.
Ne piedestralet e mermerte te kancelarive,
kendet pergjysmohen,
ngerdheshen.
Nga dosjet voluminoze,
fijet e letrave shperndahen
pertej oqeanit te ngrir te veriut.
Une ketu kam mbetur…
me jaken e xhaketes ngritur.
Kam mbetur me po ate xhakete te vjeter.