Arjen Duinker

One wants, by the sea, the most beautiful things,
One wants, by the sea, the funniest things.

For the will, by the sea, is comparable
To nothing and completely naked.
...

I wonder
How long I must look before seeing an insect,

Whether my eyes can ever forget that boat.
One experiences riches and poverty by the sea, certainly,
...

I want the man who visits the depths of the seas,

I want the man who digs his nails into my belly…
The combination of water and air is terrifyingly still,
...

Alle hoeken zijn naakt.
Alle woorden zijn naakt.
In Córdoba is een hoek waar de mannen pissen
Als hun buik bol staat van het bier,
Kreunend van opluchting,
Met half open ogen.

Zo'n hoek heb je ook in Lissabon,
Zelfs de wind die over de Taag aankomt
Kan hem niet schoon krijgen.
Ik heb staan kijken,
Mij verbazend over de naaktheid van die hoek.

Vanaf een balkon werd geschreeuwd: ‘Wat zoek je?
Jongeman, die hoek is heel speciaal.
Elk jaar vijf doden! Kijk maar eens goed,
En ga naar huis.
Ga naar huis.'
De vrouw rochelde en spuugde flink.
En ik, terwijl ik maakte dat ik weg kwam,
Verwonderde mij over de naaktheid van die hoek.
...

En in de buik van de boot
Dwaalt het verhaal van een jonge vrouw
Die op een van de Canarische Eilanden
Een ongelukkige man leerde kennen,
Die leefde dankzij de uitvoer van zijn tomaten
En zijn tomaten in sombere liedjes bezong.

En de vrouw, ze leerde de liedjes om de man te plezieren,
En de vrouw, ze gaf zijn tomaten een plaats in haar leven…

Maar de man werd hier kwaad over en zei:
‘Ga terug naar je ouders, ga terug naar je straat,
Vind iemand anders die toeristen rondleidt,
Die tennisles geeft, die goed kan duiken
Of graag rondrijdt in een blinkende auto.
Bij mijn tomaten heb je niks te zoeken.'

En de jonge vrouw staat dagelijks te staren,
In de verte te staren, en zingt liedjes
Voor alle tomatenboten die ze niet ziet.
...

And in the belly of the boat
The story roams of a young woman
Who on one of the Canary Islands
Got to know an unhappy man,
Who survived thanks to the export of his tomatoes
And sang of his tomatoes in tearful songs.

And the woman, she learnt the songs to please the man,
And the woman, she gave his tomatoes a place in her life...

Yet the man grew angry over this and said:
‘Go back to your parents, go back to your street,
Find someone who guides tourists,
Who gives tennis lessons, who can dive well
Or likes to drive around in a flashy car.
My tomatoes have nothing to do with you.'

And the young woman daily stands there staring,
Staring into the distance, and sings songs
For all the tomato boats she does not see.
...

Er was eens een bankier
Die om verkeerde redenen
Bankier was geworden.
Hij raadpleegde, in zijn honger
Naar melancholieke rechtvaardiging,
Een appelboom en een vaatchirurg en een doosje.
Alledrie even melancholiek,
Maar vanbinnen zo voldaan
Dat de bankier het onrechtvaardig vond.

Zevenendertig vlinders
En zevenendertig flessen wijn
En zevenendertig gevouwen lakens
En zevenendertig buskaartjes
En zevenendertig goudstaven
En zevenendertig vuren
En zevenendertig oprispingen later
Ging hij in zijn hangmat liggen
Om zevenendertig redenen.
...

There once was a banker
Who for all the wrong reasons
Had become a banker.
He consulted, in his hunger
For melancholy vindication,
An apple tree, a vascular surgeon and a box.
All three equally melancholy,
Yet so satisfied inside
That the banker felt wronged.

Thirty-seven butterflies
And thirty-seven bottles of wine
And thirty-seven folded blankets
And thirty-seven bus tickets
And thirty-seven bars of gold
And thirty-seven fires
And thirty-seven belches later
He lay down in his hammock
For thirty-seven reasons.
...

Glinstering aan gene zijde van de fantasie,
Vermomd als houten anker,
Gisteren dreef door het kanaal
Uitnemende onduidelijkheid.

Ademloos hield de straat zijn pas in,
Even ademloos de overkant.
Eindelijk toonde zich het niet te onderscheidene,
Drijvend door het kanaal zonder geheimen.

Eerst keken wij wantrouwend,
Met vrees, vrees voor bedrog,
Leugentjes om bestwil, troost, sentiment
Dat wij beschouwden als symbool.

Maar zoals ze daar ging, traag
Door het irreële kanaal, onduidelijkheid.
‘Spectrum van vonken, wees welkom!'
Even waanden wij ons zuiver.

Toen ging de brug open.
Paniek brak onze harten.
Gefluister, stamelen, ongeloof,
Kreten van walging, ontsteltenis.

Vergeefs. Superieur aan het karakter
Van de menigte gleed de glinstering,
Waarachtig zonder obscuur te zijn,
Naar gene zijde van de brug.

Wij zagen nog vaag een gloed, herinnering
Die langzaam doofde in de verte.
O formidabele onduidelijkheid! Morrend
En vloekend trokken wij ons weer terug in de natuur.
...

Glittering on the other side of fantasy,
Disguised as a wooden anchor,
Yesterday drifted through the canal
Outstanding obscurity.

Breathless the street checked its step,
Opposite equally breathless.
Finally the undistinguishable showed itself,
Floating through the canal without secrets.

First we looked warily,
With fear, fear of betrayal,
White lies, consolation, sentiment
That we thought to be symbolic.

But the way that it went, slowly
Through the unreal canal, obscurity.
‘Spectrum of sparks, be welcome!'
Briefly we thought ourselves pure.

Then the bridge was raised.
Panic broke our hearts.
Whispers, stammering, disbelief,
Cries of loathing, dismay.

In vain. Superior to the character
Of the crowd the glittering slid by,
Truly without being obscure,
To the other side of the bridge.

We vaguely saw a glow, memory
That faded slowly in the distance.
O formidable obscurity! Grumbling
And cursing we retreated once more into nature.
...

Er was een reportage.

Iemand stond in een veldje
Vol kleuren en zei: de waarheid is zo bitter
Dat ze voor een deel wordt verzwegen.

Tijdens het feest
Ter ere van de taal,
Onlangs georganiseerd in één
Van de mondaine ontmoetingscentra
Die ook mijn woonplaats rijk is,
Ontdekte men achter een oranje gordijn
Een gezin zonder woorden.

Terwijl het woordje ‘de' sluw en bloederig sputterde,
Ofschoon het woordje ‘een' traag en uitgemergeld sprak,
Doordat het woordje ‘het' geblokt en onbeweeglijk redeneerde.

Een man zei tegen het gezin: donder op, jullie!
Het gezin trok aan een koord,
Een luik ging open,
De waarheid viel in het water.

Nee,
Het ging om een deel van de waarheid,
Die ene hand, die mond, die spier,
IJzingwekkende taal
In het lichaam.

De vrouw van de man
Keek ondertussen naar een schilderij
Dat aan de muur hing
En zag kleuren
Waarvan ze niet eentweedrie de namen wist.

Ik weet nog wel allerlei liedjes,
Het leek of ze dat wilde zeggen.

Ik kan ze zeker voor de helft zingen,
Maar de meeste einden ben ik vergeten.

Aan de muur hing een klein huis
Met veel lucht en een zon erboven.

Kijk, er staat een huisje,
Een huisje, een huisje,
En de zon lacht in haar vuistje...

De vrouw keek of iemand luisterde,
Keek zoals een lidwoord kan kijken.

De lucht omarmt een vogeltje...

De vrouw keek of iemand haar zag zwijgen,
Keek zoals een gordijn kijkt
En zag het gezin zonder taal kijken
Naar het schilderij.

Ze vond het oranje
Onmiddellijk boeiend.

Er was een reportage
Uit Tsjetsjenië of Ambon
En iemand in een veldje zei:
De waarheid is zo bitter
Dat ze voor een deel wordt
Verzwegen.

Het gezin droeg geen zondagse kleren,
Maar was verre van kleurloos.

Houden jullie van wijn,
Of hebben jullie liever bier of thee,
Zei de man die weer
Omhoog was geklommen.
Hij ging bij zijn vrouw staan
En fluisterde iets in haar oor.
Ja, zei zijn vrouw, het is overal oorlog,
Kijk maar, daar ook.

Ze wees zonder te kijken naar het schilderij
Dat aan de muur hing.
De man zag een klein huis
Met een paar dichte ramen
En een raam waaruit iets naar buiten stak.

Mooie kleur blauw, zei hij,
En dat bruin is ook mooi.
Het zwart is me wat te sarcastisch
En het rood vind ik echt overdreven.
Maar om dat waterige geelrozegroen
Moet ik lachen.

Het gezin at van de reusachtige taart
Die op tafel stond.
De tafel had de vorm
Van een onvoltooid deelwoord.

Het gordijn bewoog een beetje
In de wind
Die door het raam blies.

Er staat een raam open,
Zei de man.

Ja, zei de vrouw, het is tijd
Om liedjes te zingen.

Op het schilderij aan de muur
Kropen mensen
Heen en weer.
Ze maakten schreeuwende gebaren.

De lucht verstikt een vogeltje,
Van je een... twee... drie!

De bijvoeglijkste dochter van het gezin
Liep naar een spiegel
En keek achterom.
Haar moeder dronk thee.

Je bent helemaal nat,
Zei de vrouw tegen haar man.

Nee, zei die, dat komt zo.
...

There was a report.

Someone stood in a colourful
Little field and said: the truth is so bitter
That part of it is withheld.

During the party
In honour of language,
Recently held at one
Of the mundane meeting places
My hometown features too,
People discovered behind an orange drape
A family without words.

While the word ‘the' spluttered slyly and bloodily,
Although the word ‘a' spoke tardily and haggardly,
Because the word ‘it' reasoned squarely and unyieldingly.

A man said to the family: go to hell, you lot!
The family pulled a cord,
A hatch opened,
The truth fell into the water.

No,
It concerned only part of the truth,
That one hand, that mouth, that muscle,
Gruesome language
In the body.

The man's wife meanwhile
Looked at a painting
That hung from the wall
And saw colours
Of which she didn't know the names outright.

I do still know all kinds of songs,
She seemed to want to say.

I could surely sing them halfway,
But most of the endings I've forgotten.

A little house hung from the wall
With lots of sky and sun above.

Look, there's a little house,
A little house, a little house,
And the sun laughed up its sleeve…

The woman looked if anyone was listening,
Looked the way a definite article can.

The air embraces a little bird…

The woman looked if anyone saw her be quiet,
Looked the way curtains look
And saw the family looking without language
At the painting.

She found the orange
Immediately interesting.

There was a report
From Chechnya or Amboina
And someone in a field said:
The truth is so bitter
That part of it is
Withheld.

The family didn't wear their Sunday best,
Yet was far from colourless.

Would you like wine,
Or would you rather have beer or tea,
The man said who had
Climbed back up again.
He went over to his wife
And whispered something in her ear.
Yes, his wife said, the war is everywhere,
Look, it's there, too.

Without looking she pointed at the painting
That hung from the wall.
The man saw a little house
With a few windows shut
And a window with something sticking out.

Nice colour blue, he said,
And that brown is nice, too.
The black is a little too sarcastic
And the red I find quite overdone.
But that watery yellowpinkgreen
Really makes me laugh.

The family ate from a huge cake
That was on the table.
The table had the shape
Of a present participle.

The curtains moved a little
In the wind
Blowing through the window.

There's a window open,
The man said.

Yes, the woman said, it's time
To sing songs.

In the painting on the wall
People were crawling
To and fro.
They made yelling gestures.

The air stifles a little bird,
With a one…two…three!

The most attributive daughter in the family
Walked towards the mirror
And looked back.
Her mother sat drinking tea.

You're all wet,
The woman said to her husband.

No, he said, that's about to.
...

Is het wreed om te eten,
Te eten wat iemand verzint,
Die uit de bergen is gekomen
Om een rauwe bloem te ruilen?

Is het wreed om te drinken,
Te drinken wat iemand schenkt,
Die nooit in een hoek van de keuken
Droomt van waarheid en leugen?

Ik belde naar huis, vanochtend,
Omhelsde mijn vrouw, fluisterde
In het oor van mijn dochtertje:
‘Veel plezier, lieve schat, veel plezier'

En voelde me trots
Als de stad om me heen
Toen een vogel in de verte
Mijn woorden herhaalde.

Is het wreed om te lachen,
Te lachen met Yang Lian om zelfmoord,
Grappen met geheime politie en winkels,
Mongoolse liedjes, krokodillen, eigendunk?

Vierhonderd straten liepen tot aan de zee.
Sommige begonnen bij een tafel,
Andere vertrokken van een stoel.
Vuilniswagens en scooters scheurden
Over zebrapaden, terwijl een zwarte lucht
Onze woorden herhaalde.
...

Is it cruel to eat,
To eat what someone makes up,
Who has come from the mountains
To trade a raw flower?

Is it cruel to drink,
To drink what someone pours,
Who never in a kitchen corner
Dreams of truth and lies?

I called home, this morning,
Hugged my wife, whispered
In my daughter's ear:
'Have fun, my love, have fun'

And felt proud
Like the city around me
When a bird in the distance
Repeated my words.

Is it cruel to laugh,
To laugh with Yang Lian about suicide,
Jokes with secret policemen and shops,
Mongolian songs, crocodiles and self-conceit?

Four hundred streets ran up to the sea.
Some started at a table,
Others set off from a chair.
Dustcarts and scooters tore across
Zebra crossings, while a black sky
Repeated our words.
...

De paarse vlinder is veelbetekenend.
De gepassioneerde bloem iets minder.
Het gras is zijn betekenis voorbijgegroeid.
Ik zit zonder.

Kijk, daar gaat de man wiens buurvrouw we delen.
Halfzes, op weg dus naar de verzamelplaats
Voor de leden van het irreëel genootschap:
Zij die eeuwig leven.

Hij rent, schuddend met zijn boordevolle kop,
Rent op een mengsel van prehistorische olie
En vergetelheid uit dertienhonderd.
Maar hij verliest een rood papiertje.

Het valt, nee, dwarrelt uit zijn broek.
Een geur is het, zonder rust, geen gewicht,
Het dwarrelt, begint te buitelen,
Galoppeert achter de broekzak aan.

Vlinder, bloem, gras, ik,
We kijken het papiertje na
Met verschillende soorten van ontzag.
De avond wordt voelbaar.
...

The purple butterfly is full of meaning.
The passionate flower slightly less.
The grass has outgrown its meaning.
I'm left without.

Look, there goes the man whose neighbour we share.
Half five, on the way to the meeting place
For members of the unreal society:
They who live forever.

He runs, shaking his bulging head,
Runs on a mixture of prehistoric oil
And oblivion from thirteen hundred.
But he loses a piece of red paper.

It falls, no, whirls from his trousers.
It is a scent, without rest, without weight,
It whirls, starts to tumble,
Gallops after his trousers.

Butterfly, flower, grass, me,
We watch the piece of paper go
With varying kinds of awe.
The night becomes tangible.
...

Morgen is de dag van de kleine dingen,
Van de speld en de gele verf.
Je zult je blij voelen.

Morgen is de dag van de heel kleine dingen,
Van de druppeltjes en het koord.
Je zult vriendschap voelen.

Morgen is de dag van geslenter
Langs de vrucht van schaduwen.
Kom er niet aan.

Morgen is de dag van de liedjes
Die in het geheim worden gezongen.
Je zult zingen met de juwelier.

Morgen is de dag van de kleine jongens
En hun abstracte lawaai in de straten.
Spits je oren.

Ze roepen: ‘Leve de mooiste markt van de wereld!'
Ze roepen: ‘Zo eeuwig zijn de rotsen van trouw!'
Ze roepen: ‘Als je ijdel bent, ga dwalen!'
...

Tomorrow is the day of the small things,
Of the pin and the yellow paint.
You will feel happy.

Tomorrow is the day of the very small things,
Of the droplets and the cord.
You will feel friendship.

Tomorrow is the day of sauntering
Past the fruit of shadows.
Don't touch it.

Tomorrow is the day of the songs
That are sung in secrecy.
You will sing with the jeweller.

Tomorrow is the day of the little boys
And their abstract noise in the streets.
Prick up your ears.

They shout: ‘Long live the nicest market in the world!'
They shout: ‘So eternal are the rocks of loyalty!'
They shout: ‘If you're vain, go astray!'
...

Een zee oversteken is identiek
Aan de eer van jouw familie,
De wasmachine en de ezel
En de musculatuur van wolken.

Precies zoals de wasknijper niet
Identiek is aan de vraag gesteld
Door een teruggekeerde kosmonaut,
Zo is het ook met nerf en staart.

Voor de goede orde dient gezegd
Dat een twijgje van de druivenboom
Een perfect en uiterst wapen is.

De wijzers in de aarde draaien
Immers met wisselende snelheid
En schermen niet om iets identieks
...

To cross a sea is identical
To the honour of your family,
The washing machine and the mule
And the musculature of clouds.

Exactly the way the clothes-peg is not
Identical to the question posed
By a returning cosmonaut,
So it is with vein and tail.

In all fairness it must be said
That a twig from a grapevine
Is a perfect and extreme weapon.

The indicators in the earth
After all, turn at variable speed
And don't vie for anything identical.
...