Madrason . Poems

Mijn droom is van asfalt
en mijn benen zijn van leer
ik ben de halve zool
en soms een beetje teer
...

Van vangnet naar valnet
van hangbuik naar sixpack
van gezelligheid naar
georganiseerd vermaak
...

Ach hoe mijn verlangen brandt
en dorstig slaat de zee haar tongen
op het veel te droge land
op zoek naar adem
...

Ze schuift met haar plastic tuinmeubels over de grindtegels. 'Jelui zijn nog niet van me af, ik ben er nog'. Er staat geen onkruid in haar smetteloos betegelde terrasje, zelfs insecten en vogels moeten haar een entreekaartje betalen of om haar tuintje heen manoeuvreren. Ze moppert van het is altijd wat, doe dit doe dat, maar nooit zei ze eens "schat". Dat gemopper en gezeur en gehang aan de deur dat is voor haar een toetje, het slagroom op haar koekje bij haar boongemalen verse koffie. Ik ruik de rookworst al door de zure zachte aardappellucht heen, alleen voor de neus schijnt ze nog goed te willen zijn. Boven ligt een meisje dat lijkt op een twaalfjarige te giechelen, het kind heeft zelf nog steeds geen kind, dat baart me zorgen, misschien morgen. Maar gisteren was het kinderlijk gelach afwezig en was de stofzuiger de baas. Het niet geïsoleerd parket galmde en kraste als een huis dat zelf leeft en honger heeft.
De ramen zijn schoon en het beddengoed gelucht, ik verzucht -sta op uit bed- in een tredmolen gezet alsof ik werkelijk nog een keuze had.
Aan de overkant spuugt een sommelier uit Somalië in de stoepgoot, een mengsel van speeksel, kruiden en qat. Hij is loom en de zon heeft zijn orthodox haar tot oranje verkleurd, totaal aangepast -of deels- aan het land van Alexander. Koningsdag komt eraan, terwijl Maxima maximaal in de picture staat met een veeg uit haar Swastikamantel -onbedoeld gemoederen beroerend- schiet Abdullah "Allah-uakbar" schreeuwend naast het goal, knalhard op de rode paal, de netten trillen nu nog na. De zonnestralen zoeken vertroosting in de schaduw en zelfs de vogeltjes zijn stil. In zo een wijk waar je van Domino kunt spreken is elke zucht fataal, ach ja zo maakt men er kabaal en zo is het er weer urenlang zo rustig dat het is alsof je Magere Hein met zijn dood al sluipend naderbij zou kunnen horen komen.
Ik schuif vertrouwd achter mijn lichtplaat en qwerty er op los. Het water staat te koken en mijn betonnen trommel rammelt, vloekt en tiert om witte boterhammen, "Nondedju"!
...

Aan het kind moet je niet komen
tel de voetjes in het zand
laat het dromen aan het strand
aan het kind moet je niet beloven
...

Daar loopt hij dan
de nette man
zo strak in zijn pak
hij stelt zo velen
...

When the Golden
standard of life
turns into a Lead one
that is what Dead has done
...

Vain are the poets thoughts of fame
vain is the river God that knows thy name
vain is the stifled up erection
vain the reflection of an unstirred pool
...

Cutting onions is no feast
when you race against the beast
always haunting
flaunting love
...

When I think of free
I dream about the sea
oh violence violently
and then again tranquillity
...