Madrason . Poems

Als taal zo vol van tekens is
wat spreekt er dan van beeltenis
de Arches naar de toekomst slaan
ze krijgen zo betekenis
...

Het naakt oprecht van eenzaamheid
de elementen voelen zo ze bedoelen
mocht er sprake van opzet zijn
dat zal niet de bedoeling zijn
...

Oh ye pale life
without shadows, without flaws
like a peach with a will of its own
bewildered by its imagery....
...

Ach de natuurlijke liefde
de liefde der natuur zo puur
natuurlijk wenst de enorme
paardenpenis zacht te landen
...

Ach laat het bloed maar stromen
alwaar het stromen moet
stoot de harde dromen
uit het droef gemoed
...

Moe van heel dat zorg beslagen raam
zo moe dat ik mezelf heel diep schaam
moe van al die wolken in de lucht
moe en van de donk're wolk ik vlucht
...

De zwaar beladen voeten begroeten
in een zware wals het zachte maagdenvlies
de witte melkbetreden paden diepe sporen
koolverbrand met zink zo zinkt de zwarte teer
...

De wereld draait en ze is rond
de pillenkever weet dat niet
en draait een eeuwig pillen lied
er is geen zin maar wel bestaan
...

De schelp die schittert in het zand
dat kleine knuistje in jouw hand
dat knoestige boompje op de hei
dat roestige zeisje snijdend in mei
...