Roland Jooris Poems

Hij schrijft in stippels, in vlekken.
Hij krabbelt wat hij ziet.
Hij negeert de stugheid
in zijn arm
niet.

Hij maait het geruis
evenwijdig
kort.

Hij trekt het onzichtbare
tegemoet
de blind gekalkte
klaarte
in zijn weerkaatsend
blikveld.
...

He writes in dots, in stains.
He scribbles what he sees.
He does not
ignore the stiffness
in his arm.

He mows the rustling
down
in even lines.

He journeys towards
the invisible,
the blind lime washed
lucidity
within his reflecting
visual field.
...

Het is het hoekige
dat de tong dwingt
de taal
in haar gedokker
gedrongen

de spraak die
ingeslikt als tegenspraak
en stokkend zich van onmacht
in de aarde
spit

het is het onuitspreekbare
weerloos weerspannige
het korstig morsig
of verstorven licht
de lucht die ruikt naar
traagte en naar
grond
de onherstelbare
tijd, de barsten
in dit ongenadig
wachten: verstomd, gelouterd
in elkaars eenzelvigheid.
...

It is the angular
that compels the tongue,
language
squeezed
in its own rattling

speech which,
swallowed as dissent
and gasping with impotence
digs
into the earth

it is the ineffable
defenceless defiance
the crusty moss
of withered light
the air smelling of
slowness and of
soil
of irredeemable
time, the cracks
in this merciless
waiting: struck dumb, purified
in each others' reserve.
...

voor L.D.
Nog drinken je ogen
het groener het duister

nog scherpt zich
steeds dunner een verraderlijk
fluiten, nog rilt een
gefluister in grassen
en riet

nog als de nacht
zijn licht uit de
grond van het water
put, hoor je een
karpersprong in je
slaap, schept een steen
een plons in het gewassen
zwart, lost zich een
klankstengel verijld
in zijn beschouwing
op
...

for L.D.
Still your eyes drink
the greener the twilight

still ever thinner
a treacherous whistling
sharpens, still a whispering
quivers in the grasses
and the reeds

when the night still
delves its light from the
underside of water,
you hear a
carp leap in your
sleep, a stone scoops
a splash in the rinsed
dark, and an idled
stalk of sound
dissolves in
introspection
...

Poëzie
is wording die
blijft steken in de
rauwe, gebarsten
onhandige gaafheid
van het ongenoemde

haar voltooiing
is toeval, het stokkend
ongerepte uit haar krom
getrokken pen

poëzie
polijst niet wat
ze zegt, ze schuurt zich uit
in haar ontluistering
...

Poetry
is an emergence
stuck fast in the
raw, cracked
awkward flawlessness
of the unnamed

its completion
is coincidence, the stuttering
chaste from a clenched
and twisting pen

poetry
does not polish what
it says, it erodes itself
in its tarnishing
...

Om te ontkomen
bestaan we

ofschoon krampachtig
houdt het hunkeren
niet op

ginds is uitputtend
gelegen

ginds is van tijd
de rand die in de ijlte
met verzeilen
dreigt
...

To escape
we live

albeit strained
the hankering does not
stop

yonder lies
exhaustion

yonder is made from time
whose hasty brim
threatens to veer off
course
...