Αβρόχοις Ποσί Poem by dimitrios galanis

Τα μεγάλα και τα σπουδαία ταίριαζαν
στη φύση του τη χαρισματική.
Μ' αυτά λογάριαζε εν ευθέτω χρόνω να καταπιαστεί.
Δεν τον συγκινούσαν πρόσκαιρες, ευτελείς επιλογές,
δεν έμπαινε σε μικροδιλήμματα,
απόφευγ' εφήμερες σχέσεις, επαφές,
δεσμευτικές ασχολίες καθημερινές,
μη και ξεστρατίσει μεσόστρατα
απ' την οδό της προγραμματισμένης προσδοκίας.

Τώρα που τον βαραίνουνε τα χρόνια
τον πληγών' η συνείδηση της αποχής,
βλέπει τη ματαιότητα της αναβολής
και συχνά πυκνά γυρνάει πίσω τη μνήμη
σ' εκείνα τα μικρά, λιγόπνοα του βίου αρτύματα
που δεν καταδέχτηκε.
Χωρίς να το πάρει σχεδόν είδηση
μια ζωή βιοτικών απολαβών πλήθουσαν
την έζησε κενή, απραγίας γέμουσαν.
Νά ' χε να θυμηθεί της νιότης χαρές,
θα χαίρονταν να χρωστάει τη χάρη
στα συμβάντα που του προσφέρονταν να ζήσει! *

Ποινή μαρτύριο του επιφύλαξ' η γνώσ' η στερνή:
Να καταθλίβεται που νέος ο άμυαλος
τη ζωή του διάβαινε σαν άνυδρη ξέρα αβρόχοις ποσί.