Οι Φλόγες Poem by dimitrios galanis

Τις θυμάμαι συχνά κείνες τις φλόγες,
να τρίζουν παιγνιδιάρικα και να γελούνε,
να σφυρίζουν, να συρίζουν, να φιλονικούνε,
μεταξύ τους να μιλάνε, να συνωμοτούνε
εκεί ολόγυρα στο τζάκι, τη ''γωνιά '',
που μας συντρόφευαν χειμώνα παγωμένα βράδια
τότε πού 'μασταν ακόμ' αθώα μικρά παιδιά.
Πύρινοι πίδακες ορμητικοί, επίμον' επιθετικοί.
Λαίμαργες γλώσσες, λαλίστατες Λάμιες φλογοβόλες
καταπάνω στα κάγκανα, * τα φρύγανα, τα κλαδάκια,
για να περιλάβουν ύστερα έτοιμα τσουροφλισμένα
κούτσουρα χοντρά και κουτσουράκια.

Ωω! πώς μας αρέσανε οι φλόγες!
Φώτιζαν, πύρωναν, ζέσταιναν χεράκια, προσωπάκια
όταν τα κάστρα τα ξυλόχτιστα πυρπόλαγαν και χτυπούσαν,
όταν στάχτη και μπούλμπερη οι πύλες κι οι πύργοι όπου χυμούσαν!
Κόκκινες, κίτρινες, πράσινες, μωβιές
τεντώνονταν, φούσκωναν, έσκαγαν, κρόταγαν απειλητικές.
Γαλαξίες οι σπίθες τους αστραφτεροί
να διαστέλονται με μιαν έκρηξη θαυματουργή.
Πίσω μας, σωστοί γίγαντες οι σκιές
απ' το πάτωμα, στις γωνίες, την οροφή,
από τον έναν στον άλλον τοίχο να παίζουν το κρυφτό.
Λαγοί, σκύλοι με στόματα να χάσκουν, αυτιά κι ουρές
οι χειροπλοκιές μας οι ευρηματικές
προβάλλαν στους τοίχους σκηνές κυνηγητικές.

Πόσο, πόσο τις βλέπαμε κείνες τις φλόγες φανταχτερές!

Μα σαν όμως τις βλέπαμε να μαραζώνουν
να σβήνονται, να φθίνουν, να μη πια φουντώνουν,
κάρβουνο, θράκα τα ξύλα σε στάχτη γκρίζα να λιώνουν,
το νοιώθαμε πως σ' όλα του κόσμου τα πράγματα
έρχετ' η ώρα που τελειώνουν τα λαμπερά τα θαύματα.