Στον δικό μου βροχερό πλανήτη
το νερό είναι ζωή
ένας περίπατος μαζί χέρι χέρι
στις ελιές από κάτω γλυκό φιλί
να δω να ξεδιψάει το σπουργίτι
τα παιδιά που χορεύουν στη βροχή
το νερό είναι πνοή
ένας άντρας γεμάτος χαμόγελο
το βράδυ κοντά στο παράθυρο
να βλέπει γλυκό αποσπερίτη
στον δικό μου βροχερό πλανήτη
το νερό είναι σπονδή
στους Έρωτες που γύρω πετούν
το Φθινόπωρο ίδια μορφή
με καλοκαίρι να με εκπλήττει
τα σαλιγκάρια να γλύφουν τις μάντρες
το νερό είναι αφή
οι ψυχές σταλιά-σταλιά ξεδιψούνε
λουλούδια οι γυναίκες τρυγούνε
το μέλι ποθούν να πίνουν οι άντρες
στον δικό μου βροχερό πλανήτη
το νερό είναι αφροί
κύματα στη νύχτα να σκάνε
η ακοή να 'ναι η μόνη επαφή
τα πάντα για σένα τυφλέ προφήτη...
(31.10.2015 “10 και πλέον ιστορίες μετά το 30”)
Πολύ όμορφο, λυρικό και συμβολικό. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη μένει αμείωτο από την αρχή ως το τέλος! Μπράβο, Βάλια!
ευχαριστώ θερμά για την αποδοχή και εύχομαι να διατηρηθεί το ενδιαφέρον ζωηρό και προς τα επόμενα ποιήματα μου!
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
Βάλια μου χαίρομαι που σε διαβάζω! Καταπληκτική δουλειά! Ποίημα λυρικό και ενδιαφέρον. Μπράβο!
Σε ευχαριστώ καλή μου Σοφία για το ευγενικό σχόλιο σου και χαίρομαι για την θερμή αποδοχή! θέλω να δω και τα δικά σου σύντομα, ώστε μετά από μελέτη να είμαι σε θέση να σχολιάσω ανάλογα! σου εύχομαι να έχεις πάντα δημιουργική έμπνευση σε κάθε σου πόνημα!