Ηλιαχτίδα Poem by Lionara S.t.m.o.l

Κάθε φορά που έφευγα
έπιανα την μοναδική αχτίδα ηλίου και γύριζα
κανέναν γυρισμό δεν μετάνιωσα
μ΄αυτήν την αχτίδα έπλεκα και ζούσα το πιο λαμπρό παραμύθι
γυμνή πέθαινα, γυμνή γεννιόμουν κάθε Αυγή
με τόλμη και φαντασία συνέχιζα…
Τί είχα να χάσω άλλωστε;

Όταν παίζετε με την γυμνή μου ψυχή απομακρύνομαι,
την βλέπετε ευάλωτη και εύκολα διαχειρίσιμη
έτσι όπως χωρίς καν γυαλιά στα μάτια, φλυαρεί,
νομίζετε πως την γνωρίζετε,
για να την πλάσετε ζυμάρι στα μέτρα σας,
χωρίς κανένα σεβασμό σε ότι αγνοείτε.

Γιατί όταν απαντηθούν όλα,
καβάλα στην αχτίδα του Ήλιου θα χαθώ…
για να συνεχίσω πέρα από τον ορίζοντα των ματιών …