Ποιο υπάκουα κι απ' το βαρύ το βόδι
Με αυτιά μεγάλα σαν του μουλαριού
Συνέλεξαν νοήματα με πείσμα
Μια στων «πρέπει» δυο στου «θέλω» το ρυθμό
Αν ανέλυαν και τα γνωστά της φύσης
Με έναν διάλογο στου φεγγαριού το φως
Θα ‘χαμε τρόπο για το μετέωρο βήμα
Της δημιουργίας που κουνά τη Γη αλλιώς
Θέλει χρόνο να στολίζεις το αναγκαίο
Με δαντέλες κι ας σου μοιάζει περιττό
Το ‘χει ανάγκη η ψυχή μας το ωραίο
Θηλυκότητα στο υπάκουο θηλυκό
Πηγαίο πάθος για ζωή. Το μυστικό!
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem