Κόσμημα Λησμονημένο Poem by Lionara S.t.m.o.l

‘Ένα χέρι φώναζε: «'Ελα! »
Στροβιλίστηκε ο φόβος…
Βούλιαξε μαλακά στην αγκαλιά
Μάχη ηδονής αξεπέραστης!
Κραυγές γυναικείες πόνου:
Γέννας, βιασμού, έκστασης…
Μουγκρητά ανδρικού ζώου:
Μόλις κατασπάραξε το θύμα του.
Ακολούθησε η πτώση,
με το διαμελισμό της ύπαρξης.
Ο κόσμος όλος χάντρες
ριγμένες στο πάτωμα.
Μάταιο να συναρμολογηθεί:
Κόσμημα λησμονημένο.
Λώρος κομμένος,
Παράδεισος μήτρας χαμένος.
Οι μήνες έγιναν στιγμές:
Αποστολή σε τέλμα!
Απ' το ουράνιο «καθ` εαυτόν»
στο γήινο «καθ` έκαστον».
Η ζωή, έργο ανάποδο:
Από τη γνώση στην εμπειρία.

[‘Εμπνευση από το βιβλίο «Ραφαήλ Σταυριώτης» του Δημήτριου Παπαδόπουλου]