Uit gewoonte
een habijt
het zwart en wit
dan maar ten spijt
gewend aan zwijgen
in kluis geborgen
zijn de zorgen
Statisch als Maria
dwaalt ge door de gangen
elke morgen
zelfs aan die muren
turen niet eens bloemen
en buiten worden
ze niet gezet
dan op gezette tijden
noch gehangen
meiden worden vrouwen
in vrijheid gevangen
vrouwen die lijden
en tot inkeer komen
in stilte genietend
waarin ze trouw
dan dromen
deze vromen
van de hegenomie
van hun Heer.
Wat nog meer...! ?
Madrason 05012014
*********
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem