Hoor Eens Horus Poem by Madrason .

Degene die het eerste
dood gaat
-dacht de dichter-
dat ben je zelf
je moet zo nodig opstaan
-bij de wassende maan
past het ritme zich aan-
in het holst van de nacht
om een zinsnede
de rede
om waaraan je dacht
vangend het moment
in Oosterse inkt
op blank porselein
en meer letters
meer krakelee
meer grijze naden
draden in je hoofd
die eigen levens leiden
en zich in inkt bevrijden
want goud
de mond wordt oud
de mond wordt van hout
en de scheurtjes
kruipen overal
als sluipmoordenaars
van dit carneval
terwijl de jeugd
van A tot en met Z
nog oplet en luistert
aan de rand van je bed
en teder fluistert
ego streelt
en flirt en speelt
al aan je lippen hangend
zoals jij ook
steeds weer verlangend
jij de luis die te lang
aan een droog blad
blijft zuigen
Methusalams getuige
Oh Laus, oh Erasmus
redt me van het lof
der dagen
en blijf me nog
heel even plagen. M