Χρόνια Που Χάσαμε; [ Lost Time By Tim Wilds ] Poem by dimitrios galanis

Μια σκιά, γύρω της απλώνει μου η καρδιά
τώρα που δύει ο ήλιος στης ψυχής μου τη μοναξιά.
Μπορείς να δεις τη βροχή στα μάτια μου,
την αύρα της ανάσας μου να σβήνει λίγο λίγο;
Πέφτουν τ' αστέρια και μου φωτίζουν το μονοπάτι,
ένας κοντά στον άλλον οι κεραυνοί
μου σκεπάζουν τις ραγισμένες κραυγές.
΄Ενα πρόσωπο να, μου φέρνει πάλι μπρος μου η αστραπή.
Ωο! μα και τί, τα μάτια μου έχουν ήδη κλειστεί.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Στο Πλήρωμα του Χρόνου πληρώνουμε τα ναύλα της αγωνίας μας:
Φθαρήκαμε τόσο! Πόσο λυγίσαμε;
Η Μητέρα Φύση έχει χαράξει στο πρόσωπό μου τόσες ρυτίδες!
Μπορείς ακόμα στα μάτια μου μια λάμψη να δεις;
Ωο! Κύριε, έχω, έχω αλλάξει.
Δεν ξέρω μονάχ' αν είμ' εντός της διορίας!
Αν πρέπει ακόμα να βιαστώ.