Pornethisch Poem by Madrason .

Opklimmende in de illustere
koorgangen,
grijpend om me heen
hoor ik de
koorgezangen,
wil ik niet
ongespeend
blijven van de frictie,
Kantiaanse melodie

Gregoria, mijn fantasme,
mijn fantoom voor
weke dromen,
toe belast me
zwaar als steen,
meteen
verstrengeld
met elkaar,
betast me.

Het strelend licht
van de kantelen
candelabers
wappert spelend
over de delende
vezels wit
-waar meer in zit-,
immer vervelende.

Tentakels
arachnafoberen
betasten en verkeren
met vaste en onvaste tred
-vast voor de pret-
het bed delende
in minnestrelen.

En als Caput dan
wordt geraakt
omfloerst
met warmste pigmenten,
-ze verwent hem-
van links naar
rechts
tot aan haar
larynxs
farynxs gevaar,
raakt op het punt
van de ex
stase,
niet
uitgedoofd,
beloofd,
dat is
geen frase.