Zwaarmoedigheid Poem by Madrason .

Van waar komen de stenen in dit droevig lied
al van een vriend Zwaarmoedigheid
die gun ik niemand niet.

Ik trachtte uit gebrek
een zinvol gesprek
aan te gaan met dit leven
waarheen ik ook vlood
per lucht, land of boot
het leven verdroot om het even
ik trachtte ergens aan te knopen
maar telkens als het leek te lopen
bleek het bootje leeg te lopen
of liep ik in mijn eigen strop
de wereld leefde op zijn kop
hoe kan dan zwaarmoedigheid
zo luchtig mij vervolgen
alsof een vlieger in de tijd
me voorbereid op mijn verbolgen
-heid
die vlieger gaat steeds op
dat dartelt in de luchtigheid
en jaagt me in de vluchtigheid
en als ik kijk naar boven
lijkt vluchtig te beloven
dat ze me snel weer zal beroven
zeer bondig van mijn vrolijkheid
als ik lach dan huil ik
met hoe, of wie, wat ruil ik
kan ik gerust dan verder gaan
gewoon omdat het mag
misschien zelfs met een lach
vanwaar komen de stenen
gevallen uit de lucht
het is een ware klucht
want eer ik kijk en zucht
zijn ze alweer verdwenen
maar als ik naar beneden kijk
zijn ze inmiddels neergedaald op al mijn negen tenen
ik tracht te staan op eigen benen
maar zie al hangend daar
als overrijpe vrucht en rijk
nog vol van moed wat overzwaar
blijf ik jojo -end in de tijd
gevangen in Zwaarmoedigheid.......
waar blijf dan toch die tovenaar
die mij er eind'lijk van bevrijdt?

Madrason 16 juni 2013