Rutger Kopland

Because happiness is a memory
it exists because at the same time
the reverse is also true

I mean this: because happiness
reminds us of happiness it pursues
us and therefore we flee from it

and vice versa, I mean this: that we
look for happiness because it
hides in our memories and

vice versa, I mean this: happiness
must exist somewhere at some time because
we remember it and it remembers us.
...

Dan zullen deze geluiden wind zijn,
als ze opstijgen uit hun plek, dan
zullen ze verwaaien, zijn ze wind.

We hebben geademd en onze adem was
als zuchten van bomen om een huis,

we hebben gepreveld en onze lippen
prevelden als een tuin in de regen,

we hebben gesproken en onze stemmen
dwaalden als vogels boven een dak.

Omdat wij onze naam wilden vinden.
Maar alleen de wind weet de plek
die wij waren, waar en wanneer.
...

Then these sounds will be wind,
when they rise up from their place, then
they will blow away, will be wind.

We have breathed and our breath was
as the sighing of trees around a house,

we have murmured and our lips
murmured like a garden under rain,

we have spoken and our voices
strayed like birds above a roof.

Because we were searching for our name.
But only the wind knows the place
that we were, where and when.
...

Toen dat gat in de tuin was gegraven,
die kat daar nog naast in het gras,
maar de tijd stond niet stil, ik moest

verder, maar ik die kat nog niet had
gegrepen, in haar nekvel, zoals moet
als een kat niet wil, komen of gaan,

en ik die kat, nadat ik haar dan toch
had gegrepen, nog niet had losgelaten,
het gat niet dichtgegooid, aangetrapt,

toen het gras nog niet weer groeide over
die plek, alsof ik dat allemaal nooit
had gedaan, maar die kat, dit veel te

stille niet willen, wat moest ik met die
hand van mij, met dat gat in de tuin.
...

When that hole had been dug in the garden,
that cat there still next to it in the grass,
but time did not stop, I had to go on,

but I had not taken hold of that cat,
by the skin of its neck, as you have to,
if the cat doesn't want to come or go,

and that cat, when I had taken hold of it
all the same, and still had not let go,
not filled in that hole and stamped it flat,

when the grass was not yet growing again
over that spot, as though I had never done
all that, but that cat, this far too unmoving

not wanting to, what could I do with that
hand of mine, that hole in the garden.
...

Vandaag zou ik je een brief schrijven
een brief waarin ik iets wilde begrijpen

maar ik deed dat niet, het ging te langzaam
ik schreef en ik keek naar mijn hand

hoe die hand langzaam woorden tekende

er ontstond in dat handschrift iets als
een huis - ik wilde weten waarin we woonden

om dat te begrijpen zou ik een brief schrijven
maar ik zag alleen de voorzichtige woorden

die ik tekende voor ik ze begreep
...

Today I was to write you a letter
a letter in which I wanted to understand something

but I didn't write it, it went too slowly
I wrote and I looked at my hand

how that hand was slowly drawing words

in that handwriting something like a house began
to grow - I wanted to know what it was we'd lived in

to understand that, I was to write a letter
but all I saw were the clumsy words

that I was drawing before
I understood them
...

Ik heb de hond laten sterven - daar lag ze
en ik dacht: waar gaat ze nu heen waar
zal ze blijven. Om de dood te begrijpen.

Het lichaam wordt wel gezien als een nest
het tijdelijk verblijf van een onzichtbare
vogel - een afgezant van de eeuwigheid.

Zo zie ik het niet. En toch toen de hond stierf
wat gebeurde er toch dat ik wist dat ze stierf
alsof haar lichaam door iets werd verlaten.

Ik kan niet anders zien dan dat die dode hond
nog leeft en om mij vraagt, zo sterk is
de herinnering, sterker dan ik.

Maar wat van mij hield is weg, ik graaf een gat
leg wat er overbleef daarin en gooi het dicht.

De hond is nergens meer, iedere dag.
...

I let the dog die - there she lay
and I thought: where is she going now, where
will she stay. To understand death.

The body is sometimes seen as a nest
the temporary dwelling of an invisible
bird - an envoy of eternity.

I don't see it that way. And yet when the dog died
what was it that I knew she was dying
as if her body was being vacated by something.

I can't see it another way, this dead dog
is still alive and asking for me, the memory is
that strong, stronger than I.

But what loved me is gone, I dig a hole
lay what is left in it and fill it up.

The dog is nowhere, every day.
...

Volgens zijn tijdgenoten was Johann Sebastian Bach
een virtuoos organist - hij speelde met
een onnavolgbare ‘Leichtigkeit'

lichthandigheid zou je het kunnen noemen, maar dan zo
licht dat het was alsof het geen handen waren
die speelden

ik vermoed dat ik wel weet hoe het klonk
alsof ik hoor hoe hij het zelf is die daar boven
in deze kerk in die kleine machinekamer
muziek zit te maken

je hoort het eeuwenoude mechaniek, het gekreun
van scharnieren, het geklepper van toetsen
het gekraak van de vloer, het zuchten van wind
hoe er van lucht muziek wordt gemaakt

en er een koraal langzaam door de ruimte zweeft
als een onzichtbare gewichtloze vogel
Leichtigkeit
...

According to his contemporaries Johann Sebastian Bach was
a virtuoso organist - he played with
an inimitable ‘Leichtigkeit'

light-handedness you could call this, but then so
light that it seemed as if it weren't hands
that were playing

I think I know how it sounded
as if I can hear it's the man himself
up there in this church in his tiny engine room
making music

you can hear the age-old mechanism, the groaning
of hinges, the clatter of keys
the floor creaking, the wind sighing
how music is made out of air

and a chorale slowly floats through this space
as an invisible weightless bird
Leichtigkeit
...

Er is ergens een vijver, schrijft Ovidius,
die ooit een moeder is geweest
‘zij smolt weg in tranen', rouwend
om haar dood gewaande zoon

maar hij leefde nog - hij had de dood gezocht
door van een rots te springen, maar hij viel niet,
in de woorden van Ovidius: ‘zwevend werd hij
in de lucht een zwaan met witte veren'.

Die dingen gebeurden toen - soms was
de werkelijkheid zo ondraaglijk
dat er gebeurde wat niet kon.

Dit is alles wat wij weten: moeder en zoon
herenigd - je ziet in gedachten hoe een witte zwaan
wordt gewiegd door een vijver en je vraagt:
zou die vogel de rouw kennen van het water
en zou het water weten wie het wiegt.
...

There is a pond somewhere, Ovid writes,
that once was a mother
"she melted away in tears", grieving
for her son, whom she thought was dead

yet he was alive - he had sought death
by jumping from a rock, but didn't fall,
in Ovid's words: "floating upon the air he
became a white-feathered swan".

These things happened then - sometimes
reality was so unbearable
that something impossible happened.

This is all we know: mother and son
reunited - you can imagine seeing a white swan
cradled by a pond and you wonder:
is the bird aware of the water's grief
and is the water aware who it cradles.
...

Onze gesprekken werden langzaam
onze vragen beantwoordden we met kijken
naar de langzame wereld om ons heen

de dorpen en landerijen in de diepte
de vogels bijna verdwijnend in de hemel

we gingen zitten kijken naar deze prachtige
onverschilligheid van de wereld
naar de overbodigheid van onze vragen
...

Our conversations slowed down
we answered our questions by looking
at the slow world around us

the villages and farmlands far below
the birds almost vanishing in the sky

we sat down to look at the beautiful
indifference of the world
at the redundancy of our questions
...

Er gebeuren dingen hier en ik ben de enige
die weet welke

ik zal ze noemen en ook zeggen waarom

er staat een oude tuinbank onder de appelboom
er ligt een oude voetbal in het gras
er komen oude geluiden uit het huis
er is oud licht in de lucht

dit gebeurt hier: een tuin in de avond

en wat je niet hoort en niet ziet - de plekken
waar we kuilen groeven en
die huilend dichtgooiden

ik vertel dit omdat ik niet alleen wil zijn
voordat ik het ben
...

Things are happening here and I am the only
one who knows which

I shall name them and also say why

there's an old garden seat standing under the apple-tree
an old football lying in the grass
old sounds are coming out of the house
there is old light in the sky

this is happening here: a garden in the evening

and what you don't hear and don't see - the places
where we dug holes
and filled them up again, weeping

I tell you this because I do not want to be alone
before I am
...

De grazige weiden de rustige wateren
op het behang van mijn kamer
ik heb geloofd als een bang kind
in behang

als mijn moeder voor mij gebeden
had en mij weer een dag langer
vergeven was bleef ik achter
tussen roerloze paarden en koeien
te vondeling gelegd in een wereld
van gras

nu ik opnieuw door gods landerijen
moet gaan vind ik geen schrede
waarop ik terug kan keren, alleen
een kleine hand in de mijne
die zich verkrampt als de geweldige lijven
van het vee kreunen en snuiven
van vrede.
...

The green pastures the still waters
on the wallpaper in my room -
as a frightened child I believed
in wallpaper

when my mother had said prayers for me
and I had been forgiven for one day more
I was left behind among
motionless horses and cattle,
a foundling laid in a world
of grass

now that once again I have to go
through god's pastures I find no path
to take me back, only a small hand
clasped in mine that tightens
when the enormous bodies
of the cattle grunt and snuffle
with peace.
...

We stonden bij Achilles, het regende en woei,
in een geur van sigaren, nat gras en natte mannen,

het gromde en stampvoette om ons heen,
voetbal was oorlog, toen al.

Vader, weet je nog hoe het even doodstil werd,
de bal kwam, hij kwam uit de grauwe lucht
en woei voor het doel,

niemand had gezien dat hij daar stond.

Weet je nog hoe hij toen even met zijn hoofd knikte,
bijna ootmoedig, bijna verlegen, bijna verontschuldigend.

We hadden verloren voor we het wisten. Abe.
...