Rutger Kopland Poems

Because happiness is a memory
it exists because at the same time
the reverse is also true

I mean this: because happiness
reminds us of happiness it pursues
us and therefore we flee from it

and vice versa, I mean this: that we
look for happiness because it
hides in our memories and

vice versa, I mean this: happiness
must exist somewhere at some time because
we remember it and it remembers us.
...

Dan zullen deze geluiden wind zijn,
als ze opstijgen uit hun plek, dan
zullen ze verwaaien, zijn ze wind.

We hebben geademd en onze adem was
als zuchten van bomen om een huis,

we hebben gepreveld en onze lippen
prevelden als een tuin in de regen,

we hebben gesproken en onze stemmen
dwaalden als vogels boven een dak.

Omdat wij onze naam wilden vinden.
Maar alleen de wind weet de plek
die wij waren, waar en wanneer.
...

Then these sounds will be wind,
when they rise up from their place, then
they will blow away, will be wind.

We have breathed and our breath was
as the sighing of trees around a house,

we have murmured and our lips
murmured like a garden under rain,

we have spoken and our voices
strayed like birds above a roof.

Because we were searching for our name.
But only the wind knows the place
that we were, where and when.
...

Toen dat gat in de tuin was gegraven,
die kat daar nog naast in het gras,
maar de tijd stond niet stil, ik moest

verder, maar ik die kat nog niet had
gegrepen, in haar nekvel, zoals moet
als een kat niet wil, komen of gaan,

en ik die kat, nadat ik haar dan toch
had gegrepen, nog niet had losgelaten,
het gat niet dichtgegooid, aangetrapt,

toen het gras nog niet weer groeide over
die plek, alsof ik dat allemaal nooit
had gedaan, maar die kat, dit veel te

stille niet willen, wat moest ik met die
hand van mij, met dat gat in de tuin.
...

When that hole had been dug in the garden,
that cat there still next to it in the grass,
but time did not stop, I had to go on,

but I had not taken hold of that cat,
by the skin of its neck, as you have to,
if the cat doesn't want to come or go,

and that cat, when I had taken hold of it
all the same, and still had not let go,
not filled in that hole and stamped it flat,

when the grass was not yet growing again
over that spot, as though I had never done
all that, but that cat, this far too unmoving

not wanting to, what could I do with that
hand of mine, that hole in the garden.
...

Vandaag zou ik je een brief schrijven
een brief waarin ik iets wilde begrijpen

maar ik deed dat niet, het ging te langzaam
ik schreef en ik keek naar mijn hand

hoe die hand langzaam woorden tekende

er ontstond in dat handschrift iets als
een huis - ik wilde weten waarin we woonden

om dat te begrijpen zou ik een brief schrijven
maar ik zag alleen de voorzichtige woorden

die ik tekende voor ik ze begreep
...

Today I was to write you a letter
a letter in which I wanted to understand something

but I didn't write it, it went too slowly
I wrote and I looked at my hand

how that hand was slowly drawing words

in that handwriting something like a house began
to grow - I wanted to know what it was we'd lived in

to understand that, I was to write a letter
but all I saw were the clumsy words

that I was drawing before
I understood them
...

Ik heb de hond laten sterven - daar lag ze
en ik dacht: waar gaat ze nu heen waar
zal ze blijven. Om de dood te begrijpen.

Het lichaam wordt wel gezien als een nest
het tijdelijk verblijf van een onzichtbare
vogel - een afgezant van de eeuwigheid.

Zo zie ik het niet. En toch toen de hond stierf
wat gebeurde er toch dat ik wist dat ze stierf
alsof haar lichaam door iets werd verlaten.

Ik kan niet anders zien dan dat die dode hond
nog leeft en om mij vraagt, zo sterk is
de herinnering, sterker dan ik.

Maar wat van mij hield is weg, ik graaf een gat
leg wat er overbleef daarin en gooi het dicht.

De hond is nergens meer, iedere dag.
...

I let the dog die - there she lay
and I thought: where is she going now, where
will she stay. To understand death.

The body is sometimes seen as a nest
the temporary dwelling of an invisible
bird - an envoy of eternity.

I don't see it that way. And yet when the dog died
what was it that I knew she was dying
as if her body was being vacated by something.

I can't see it another way, this dead dog
is still alive and asking for me, the memory is
that strong, stronger than I.

But what loved me is gone, I dig a hole
lay what is left in it and fill it up.

The dog is nowhere, every day.
...

Volgens zijn tijdgenoten was Johann Sebastian Bach
een virtuoos organist - hij speelde met
een onnavolgbare ‘Leichtigkeit'

lichthandigheid zou je het kunnen noemen, maar dan zo
licht dat het was alsof het geen handen waren
die speelden

ik vermoed dat ik wel weet hoe het klonk
alsof ik hoor hoe hij het zelf is die daar boven
in deze kerk in die kleine machinekamer
muziek zit te maken

je hoort het eeuwenoude mechaniek, het gekreun
van scharnieren, het geklepper van toetsen
het gekraak van de vloer, het zuchten van wind
hoe er van lucht muziek wordt gemaakt

en er een koraal langzaam door de ruimte zweeft
als een onzichtbare gewichtloze vogel
Leichtigkeit
...