Jayaprabha Poems

Ich habe den Koffer im Abteil vergessen
dann fährt der Zug ab
Erinnerung an die Kindheit
in zerrissenen Kleidern, ich
stehe auf dem Perron, sehe
der Tiger jagt mir nach

Um mich stapeln sich tausende Briefe
nicht einen kann ich öffnen
vor mir liegt ein schräg abfallender Weg
in ein Boot sind ferne Verwandte gestiegen
die Leere eines geschlossenen Museums
breitet sich aus
und ich weiß nicht, warum sich die Tür zur Veranda
nicht schließen lässt

Jemand ruft mich undeutlich: Jaya!
Wonach ich greife, es verschwindet sofort
als ich mich zur Seite drehe, liegt eine Schlange
in meinem Bett -
ich konnte nicht entkommen, denn Bücherstapel
versperrten den Weg

Im Bauch ein rotes Feuer
in den Hals steigt die Flamme
schreit DURST! DURST!
Wellen brechen in den Synapsen
Nebel auf den Screens
Ich bin gerade geboren oder weiß nicht genau
ob ich noch in meiner Mutter stecke
ich diskutiere mit mir
da schmerzt ein Weisheitszahn
wie ein Dorn, der mich sticht
der Wecker brüllt: Alarm
So viel Geheul, Geheul…

Übertragung ins Deutsche von Sylvia Geist und Tom Schulz
...

alle blätter abgeworfen sind und neue
treiben wie deine leidenschaft aus
der wundgeküssten, rotliebkosten haut.
blutrote, pflaumenblaue, eigelbe, grüne
weiße vögel setzt das frühjahr zur erinnerung
an dich auf den tamarindenbaum, erinnerung
ist der duftstoff der narinja.
im feuchten laub, im stängel licht
blitzt lachen, deins, und ich geh strahlen
fischen mit dem sonnenboot
zu den inselfähren, windbetriebene
traumpflückerin, duftjägerin, dichsucherin. wo
du morgen für morgen nicht erscheinst.
oder irgendwann dastehst
wie der wendepunkt einer geschichte.
das leben mit dir kommt nicht an
bis

Übersetzung: Sylvia Geist und Tom Schulz
...

Der Zug rast vorbei
und man bleibt zurück wie ein verlassenes Dorf
Schmerz!

Dunkelheit und schwarzer Rauch
Nicht aufzulösender Nebel, Schmerz

Rinnende Tränen, Schmerz, verbrannte Erde, Schmerz

Sachen des Herzens, ungesagt, ungetan
Blöder stechender Schmerz

Wie kann man Schmerz ausdrücken?

Die Leere nach dem Schmerz

Keine Sprache genügt für den Schmerz

Ein verwelktes, fallendes Blatt

Der Brunnen hinab, Schmerz

Vertrocknete Tulsi-Pflanze

verwischtes Muggu-Muster am Eingang des Hauses

wenn du vor Schmerz schreist, glaubst du nicht
dass der Schmerz bald aufhört

So wie du nach Wochen brütender Hitze
dir den Regen nicht vorstellen kannst

Die Gedanken, wenn du einsam bist
sind rissig wie die vertrocknete Erde

Die Leere nach dem Schmerz

Wie kann man den Schmerz beschreiben?

Keine Sprache genügt für den Schmerz

Ein verwundeter Körper, Schmerz



Manchmal ist Schmerz eine dunkle Wolke
die nicht regnet

eine stehengebliebene Uhr, die man nicht mehr reparieren kann

Die Erinnerung an den toten Vater, Schmerz

Übersetzung: Sylvia Geist und Tom Schulz
...

Dein Mann ist jetzt ein Mönch,
er hat keine Sorgen mehr
keine Angst vor dem Sterben
nicht mal vor dem Altern.

Dass ihm ein Licht aufgehen würde, um Mitternacht
unter dieser Pappelfeige, wusste er,
dass er sich davonmachen würde, oder auf
zu seiner großen Reise, wusste jeder
außer dir.

Was soll die Wut, Yashodhara
das Gestarre aus dem Fenster, die Zitterpartie
der Hände, das Morgengrauen jeden Tag?
Keine Sorge, früher oder später steht er vor deiner Tür
in seinem safrangelben Mönchsgewand
streckt dir die Bettelschale entgegen
und du ihm dein verhärmtes Gesicht
oder was du sonst noch für ihn übrig hast.
Vielleicht hofft er das sogar.

Also, was soll die Wut, Yashodhara,
er ist jetzt ein Mönch,
er hat keine Sorgen mehr
keine Angst vor dem Sterben
nicht mal vor dem Altern.
Lauf ihm nicht nach, Yashodhara
seinem halo-erleuchteten achtspurigen Weg.
Und noch etwas: Spar dir die Opfer.

Übersetzung: Sylvia Geist und Tom Schulz
...

సూట్ కేస్ దింపటం మరిచిపోతాను
రైలెళ్లి పోతుంది
చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలూ
చిరిగిపోయిన వస్త్రాలూ నేనూ
అలాగే నిలబడి చూస్తూండగా
పులి వెంట తరుముతుంది !

నా చుట్టూ కోట్ల కొద్దీ ఉత్తరాలు
ఒక్కటీ నాకర్ధం కావు
ఎదురుగా తెలియని ఏదోదారి
పరిచయస్తులంతా ముందే పడవెక్కేసారు
భీతావహ శూన్యం నాలో
అదేమిటో ఏ తలుపూ వేయబడదు
అస్పష్టంగా జయా అన్న ఒక పిలుపు

ఎంతగా తడుముకున్నా ఏ స్పర్శా అంటదే !
పక్కకి చూసేసరికి పామొకటి పక్కలో
తప్పించుకుపోలేక గుట్టలుగా పుస్తకాలు
కడుపులో లేచిన మంట
ఎర్రగా చెలరేగి గొంతుని కాల్చేస్తోంది దాహం ! దాహం !

నరనరాన కడలి పొంగు
తెరపై పొగమంచు లాంటి దృశ్యం
నేనింకా నేలమీద పడ్డానో లేనో
అమ్మ మాయలోనే ఉన్నానో
అని తర్కించుకుంటూ ఉంటే
జ్ఞానదంతం పొడుచుకొచ్చి
ముల్లులా గుచ్చుకుంది !
గొల్లుమని చెవి పక్కనే అలారం

గోల గోలగా కాలం !
...

ఆకులన్నీ రాలాకా వచ్చే తొలి చిగురు
నీ ఉద్రేకం లాంటిది !
ముద్దు తర్వాత
చర్మం మీద కమిలిన ముద్ర లాగానే
మెత్తగా ఎర్రబడుతుంది !

నిన్ను గుర్తు చేస్తూ
సీమచింత చెట్టు మీద పంచవన్నె పక్షులు
వసంతాన్ని తెస్తాయి !
నాలో పాత జ్ఞాపకాలు
నారింజవాసనలతో వీస్తాయి !!

నీరెండ పడిన తడి ఆకుల్లో
నీ నవ్వు తళతళలను చూసి ఎగిసి
కాసిన్ని కిరణాలను వడిసి పడతాను !
ఉన్మత్తంగా చల్లగాలి వెంట పరుగు పెడతాను
స్వర్ణసముద్రంలోకి
సూర్యుడినావ మీద బయలుదేరి
ద్వీప ద్వీపాల నించి
స్వప్న సుగంధాలెన్నో సేకరిస్తాను !

ఏదీ ?
ఎంత వెతికినా ఎన్ని ఉదయాలు గడిచినా
నువ్వెక్కడా కనిపించవేం ?
అనేక మలుపులతో
జానపదగాధకు మల్లే
నా ముందుకొస్తావు కాబోలు !

సంచారజీవనం లాంటి నీ సాహచర్యంలో
నాకు స్థిమితమూ ఉండదు
స్థిరత్వమూ ఉండదు

అయినా సరే !
మృదువుగా ఒకసారి
మహోధృతంగా ఒకసారి
నేను జీవనదిగా కొనసాగుతాను !
ప్రకృతి పర్యంతమూ...
నీ జాడ కోసం !
...

రైలు దూసుకుపోతున్నప్పుడు
పాడుబడ్డ కోటలా వెనకబడిపోవటమే బాధ !
చీకటికి లొంగిన సాయంత్రంలా మసకబడి
కరిగిపోవటమే బాధ !
జాలువారిన అశృకణం బాధ ! చితాభస్మం బాధ !
వ్యక్తావ్యక్త మనో ప్రపంచపు మాయాజాలం బాధ !

ఎలా వ్యక్తీకరించటం బాధని ?
బాధ పిదప ఏమీలేనితనాన్ని !!

వ్యధకి భాష చాలదు
పండుటాకు లాంటిదది
దిగుడుబావి లాంటిదది
వడిలి ... ఎండిపోయిన మొక్కలాంటిదది
మునివాకిట చెరిగిన ముగ్గులాంటిదది

బాధగా ఉంటున్నప్పుడు
బాధ పోతుందని నమ్మడం కష్టమే !
నడి ఎండలో రాని తొలకరి రాకనూహించడం కష్టమే !!

చింతనలో ఒంటరినై చిట్లిపోయి
ఎలా వ్యక్తీకరించటం బాధని ?
బాధ పిదప ఏమీలేనితనాన్ని !!


వ్యధకి భాష చాలదు
క్షతగాత్ర శరీరం లాంటిదది
ఒక్కోసారి కురవని మేఘం లాంటిదది
మరి బాగుపడని పాత గడియారం లాంటిదది
మరణించిన నాన్న జ్ఞాపకం లాంటిదది
...

యశోధరా ఈ వగపెందుకే
వారు బౌద్ధులు తాపసులు
చింతలంటవు వారిని
జరా మృత్యు భయాలుండవు
సరిగ్గా బోధివృక్షం కిందే జ్ఞానోదయం అవుతుందని
వారికి ముందే తెలుసు !
ఆ అర్ధరాత్రి అనంతయాత్రకి ఆరంభం
తెలియనిది నీకేనే
యశోధరా ఈ వగపెందుకే
అతుక్కుని గవాక్షానికి అలా దిగులు చూపెందుకే
నీకు సూర్యోదయమంటేనే అసలు భయమెందుకే

ఫరవాలేదులే
నీ ఎదురుచూపు వృధా పోదులే
ఎప్పుడో ఓనాడు దీక్ష బూనిన కాషాయదారి
భిక్షాపాత్రతో
నీ ఇంటిముంగిట కూడా
చెయిజాచి వస్తాడటలే
శిధిల దేహంబుతో
నువ్వు దీనవదనంబుతో
ఎదురు వస్తావని
ఏ ప్రాణమో భిక్ష వేస్తావని
అతని మనసులో ఎక్కడో ఉంటుంది కాబోలు

యశోధరా ఇంక వగపెందుకే
వారు బౌద్ధులు తాపసులు
చింతలంటవు వారిని
జరామృత్యు భయాలుండవు
అష్టాంగ మార్గాన నువ్వు మాత్రం
అలా చుక్కలని చూడకే
యశోధరా !
నువ్వింక త్యాగాలు చేయకే !
...