Πηγασος Poem by Valia Maistrou

οι ψυχές μας ανήσυχες
αδέσποτες ώρες
ψάχνουν να σταθούν
μικροί λεπτοδείκτες
δίπλα σε άλλες
να γλυκάνουν
φωλιά να κάνουν
στο περιβόλι του Έρωτα
γερά να στηρίζουν
βαριούς ωροδείκτες
με αδύναμους ώμους
άλλοι
με ψυχή και καρδιά γερακίσια
άλλοι
με ματιά και φτερά αετίσια
άλλοι
με πόδια δυσκίνητα
καρφωμένα στο λάθος
ξαφνικός ένας Έρωτας
αν δεν μας ταξιδέψει
αυτός μόνον αθάνατος
αυτός μόνον αντάρτης
πάνω από άγριες θάλασσες
κι από στεριές εύφορες
δίχως του εγώ τα έρματα
στην ράχη του Πήγασου
ακριβή μου χαρά
μονάκριβη μου αγκαλιά
πνεύμα μου γεμάτο πάθος
πολύτιμο να μας τιμά
να δούμε πολύ πιο μακριά
πέρα από το χθες
σιχαμερό και φθαρτό
της νιότης το πέρασμα
χαμένο για πάντα μιλώ
άδικα
άδικα
τόσο μελάνι χύνεται
για το όνομα του
άδικα
άδικα
τόσων ετών της ψυχής
τις πανοπλίες χαλάμε
άδικα
άδικα
τη ζωή να περνάει κοιτάμε
αντί ψηλά υπέροχα να πετάμε...

(01.10.2015 '10 και πλέον ιστορίες μετά το 30')