Φωνήεντα... Poem by Konstantinos Arvanitis

Το γράμμα σου, το διάβασα προσεχτικά,
κι ήταν, το ίδιο πληχτικό, σαν όλα τ' άλλα.
Πολλά τα σύμφωνα, βαλμένα ταχτικά,
εκεί που θα 'πρεπε να κρύβονται σινιάλα…

Από του νου σου το μελάνι,
δροσοβολιά, εδώ δε φτάνει.
Πώς περιμένεις, ν' ανασάνει,
καρδιά, στης πλήξης το ρουμάνι;

Τα σύμφωνα ποτέ δεν ήταν ζηλεφτά,
στ' αλφάβητα, που την αγάπη περιγράφουν.
Γίνονται, στην ανάγκη, μόνον, ανεχτά,
φορές που ζωηρά της χρώματα ξεβάφουν…

Μιας ζωντανής αγάπης θώρι,
δεν το κιοτέβει τ' αγριοβόρι...
Μα κείνη π' αναπνέει με ζόρι,
με ξέσπριο μοιάζει αποφόρι.

Έρωτα λέξεις, σιάχνουν φθόγγοι μαγικοί,
που μέσα τους κυλάν, αχνά οργυάκια αίμα,
κι αλλιώτεμα μικρό, στο στάμα τους, αρκεί,
για να ξεκρίνεις την αλήθεια απ' το ψέμα…

Αν είναι της καρδιάς λυράρης,
των μαντινάδων ο χαδιάρης,
ροσόλι κοίτα να τρατάρεις,
έρωτ' αν θέλεις να λουσάρεις.

Χωρίς φωνήεντα, σα γράφεις, πώς μπορώ,
να ξεδιαλύνω, πως δεν πέφτεις σ' αντιφάσεις;
Στο ‘πα, σημάδια θέλω, για να μη γλιστρώ,
σ' αμφιβολίες, πως αρχίζεις τις προφάσεις…

Σ' αγάπη άμα ξαγλιστήσεις
μην καρτεράς γοργά ν' ανθίσεις,
αν πόρτα πίσω σου δεν κλείσεις,
μπασιά, π' αφήνει, σ' αναμνήσεις.

Αν δεν προσέξεις, της γραφής σου τη φθορά,
κι άμα με φρόντιση, δεν την ξανασχεδιάσεις,
όσα σκαλίζεις στο χαρτί, στέρφα σπορά,
το μερτικό τ' ανέμου θα χεροβολιάσεις…

Να γράφεις λέξεις, ανθοκλάδια,
που 'χουν φωνήεντα, κεντράδια…
Αγάπης στέλνε μου σημάδια,
να σου γυρνώ, σεβντά, υφάδια…