Μην Αμφιβάλλεις... Poem by Konstantinos Arvanitis

Τα χρόνια είναι χελιδόνια που πετούν,
μακριά, μα πίσω δεν μπορούνε να γυρίσουν…
Στων λωτοφάγων, μ' άλλον ήλιο να λουστούν,
τους τόπους πάνε, και τη λήθη θα θερίσουν…

Ποιος το μπορεί, από τους δυο μας, ν' αρνηθεί,
τα χελιδόνια μας, τα πρώτα, πως χαθήκαν,
κι άσπρα, αφήσαν, σπίτια, σ' αμμουδιά ξανθή,
να μας θυμίζουν όνειρα που μαραθήκαν…

Από τις θύμησες αυτές, κάποιες πονούν,
είναι της άγουρης καρδιάς μας, αφηγήσεις…
Σαν τι να θέλουν κι ανυπόμονα κουνούν,
το δάχτυλο, και μας γυρεύουν εξηγήσεις;

Δεν έχω πρόβλημα, να το παραδεχτώ,
μιας άμαθης καρδιάς, το μπόσικο αλφάδι,
κι ότι δεν ήξερε αγάπης διαλεχτό,
στον αργαλειό της να εργάζεται υφάδι.

Αν, κάποτε, εσύ με θέλησες, κρυφά,
κι αν σ' είχα βάλει, άλλοτε, εγώ στο μάτι,
στη μέση μπήκαν λόγια άγλυκα, στυφά,
και χάθηκε της μιας χαράς το μονοπάτι…

Μες στη ζωή πήραμε δρόμους χωριστούς,
όμως τ' αγκάθια τους δεν μπόρεσαν να σβήσουν,
σπαρτά σκιρτήματα και πόθους πεταχτούς,
πάντοτες, άξια τις καρδιές μας να φλογίσουν.

Δεν ξέρω, ποιας συναστεριάς η αφορμή,
τις ρούγες μας οδήγησε σε σταβροδρόμι,
μονάχα, ξέρω, πως συνεπαρμού ορμή,
τη νοικοκύρική μας θόλωσε τη γνώμη.

Όταν βρεθήκαμε ξανά σε φωτεινή,
αναλαμπή, στο πάθος ψάξαμε μια λύση,
μα, η κοινή μας, η ζωή, η αδειανή,
με χώριες θύμησες δεν μπόριε να γεμίσει…

Γιατί θαρρείς, λοιπόν, σαν πω, «πια δεν μπορώ»,
εσύ θα πρέπει, με την τύχη να τα βάλλεις;
Tο παρελθόν μας, ή σωστό ή σφαλερό,
χώρια το ζήσαμε, σ' αυτό μην αμφιβάλλεις…

Είναι καιρός, καθένας μας να αρκεστεί,
μ' όποια τον φίλεψε η ζήση νοστιμάδα,
τ' αλισβερίσι που στην άμμο θα χτιστεί,
κι εσύ το βλέπεις, πως δεν έχει σιγουράδα…