असंख्य खळगे वाटेवरती
दमछाक उसासे हाय
तरीही रेटित जाणे आता
करणार दुसरे काय?
आला काळची विपरीत
धीर सुटतचि जाय
झाले मन सुन्न आता
जागीच थबकती पाय
धूसर झाली आशा आता
विफलता मन खाय
अंधारल्या दिशा दाही
झाले जीवन असहाय
हीच ती घडी कसोटीची
व्याकुळता मन गाय
उभी यशश्री माळ घेऊनी
देईल प्रतिकूलता न्याय!
~राजीव निळकंठ देशपांडे
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem