Aangenaam Groen.... Poem by Sylvia Frances Chan

Aangenaam groen....

Oh ik vergeet bijna dit te vertellen
een leuk verhaal of niet
dat moet u zelf maar zeggen

ik kies de groene bomenlaan
mijn lievelingskleur sinds kindertijd

maar och, waarom loopt die man zo raar
hij tuurt de hele tijd naar mij
dat ellendig schepsel laat me niet met rust
ik doe net als ik hem niet zie,
ik ben gerust
waar ik rijd, rijdt hij ook
langs groene weiden
zie ik in de verte een heuvel
van steen en kalk
de rest is kaal, een ezel die balkt
de groene bomen zijn verdwenen
maak plaats voor de man en zijn grijze lieveling
wat moet ik met deze man, met dit ding?

ik wil graag alleen zijn met de lucht, wind en de bomen
maar de man zo grijs als straatstof
maant me om te liggen

er zit niets anders op
hij kan me vermoorden
ik heb zo'n angst die erge angst

de rotsen worden alsmaar meer
geen zee of strand te zien
het groen van de weiden
is allang verdwenen
de lucht is asgrijs en benauwend grauw
het tjirpen is verdwenen
plots kreeg ik slaap

zovele paarden nog nimmer gezien
raar, ze geven helemaal geen kik
ik heb reuze schik
ik mis de zon het water en het strand
zwarte raven vliegen rond
ze maken het allemaal te bont
de raven en de zwarte meeuwen
de kievit zie ik niet
de man ligt onbehoorlijk naast mij
ik heb echt verdriet

hij is voor mij een onverwacht
de hele tijd een ding
ik heb mijn uren verslapen
nee geen nare dromen gehad
slechts irritante nachtmerries
ik reed weer de groene bomen lanen op
en door lanen zwart als de middernacht
middernacht? !
het is nu al laat in de middag....


© Sylvia Frances Chan