Από τις πρώτες μου ώρες παιδί, δεν ήμουν
όπως ήταν οι άλλοι.Δεν έβλεπα κείνα
που βλέπαν οι άλλοι.Δεν άντλησα
τα ψυχόρμητά μου από κοινή πηγή.
Από την ίδια αιτία δε δοκίμαζα
τη λύπη μου. Την καρδιά μου να κινήσω
δε μπορούσα στον ίδιο τόνο να χαρεί.
΄Ο, τι αγάπησα, τ' αγάπησα μόνος.
΄Υστερα, στην παιδική μου ηλικία,
-στην αυγή μιας πολυτάραχης ζωής-
παρασύρθηκα από κάθε βάθος καλού και κακού.
Το μυστήριο π' ακόμα με τυλίγει.
Απ' το χείμαρρο, ή τη νεροπηγή,
απ' τον κόκκινο βράχο του βουνού,
απ' τον ήλιο που γύρω μου γύριζε
στο φθινοπωρινό του χρώμα του χρυσού,
απ' την αστραπή στον ουρανό
καθώς πετώντας με προσπερνούσε,
απ' τον κεραυνό και την καταιγίδα,
απ' το σύννεφο πού 'παιρνε τη μορφή,
-με τον υπόλοιπο ουρανό στο χρώμα του γαλάζιου,
για μένα ενός δαίμονα κακού.
Orea metafrasi tou Poe's Alone.
Ευχαριστώ Μιχαέλα.Ρίχνω συχνά κάθε φορά και μια ματιά στα δικά σου.Νοιώθω μια παρηφάνια κι ας μη σε ξέρω που γράφεις τόσο όμορφα.