Στην άκρια του σύμπαντος ζω.
Απ' την καμπή του χρόνου πέραν.
Είναι, λέω, η κατοικία μου,
μά 'ναι τόπος
που δύσκολα μπορεί εν ειρήνη
νους ν' αναπαυτεί.
Δίνες η σκόνη, κρύες,
Θάνατος σωστός,
το πρόσωπό μου να μαστιγώνει.
Φόβος, απορία.
Αίσθημα σεβασμού ευλαβικού.
Ανεξήγητος με διαπερνά θαυμασμός.
Ανά πάσα στιγμή το φως
να γίνεται σκότος.
Παντελώς αβοήθητος
αφήνω τον άνεμο να προσπερνά
πέρ' απ' τις κενές μου ελπίδες,
τα κακώς πεπραγμένα.
Στην άκρια του Σύμπαντος.
Α poem of Fabrizio Frosini I liked so much for its magic impression it gives you.You feel the poet has understood your awareness, , felt as subconsciousness, that you move outside the world that surrounds you, Your sentiment and feeling of the unimportance of your existence to the process of life and time running ahead without asking or taken care about you.I had the same impression as that Once I got. in the cathedral of Koeln.The colemns so large and high up, I felt like being a grain of sand on the shore.....I have to thank doctor Fabrizio who published the poem in Poemhunter so that I could publish my translation of it.Very kind of him.
Μου αρέσει πολύ Δημήτρη!
Φαίνεται να το πέτυχα.Αν το παραβάλεις και με το πρωτότυποθα δεις ότι δεν το πρόδωσα ούτε κατ'ελάχιστον.Ευχαριστώ πολύ, Σοφία.