Intentie Geen Pretentie Poem by Madrason .

Leerzaam als een klein jongetje kruip ik door de mazen van de tegenspraak en vind ik steeds weer schatten. Dat anderen zich onbeschaamd opstellen als executoir testamentair van jouw wezen, door steeds ongegeneerd of uit schaamte, stoerheid of eigen onzekerheid te vragen om legitimatie van je status quo, daarom is de nederigheid dat kind wat steeds wil delen en samen wil spelen, dat het zich zo vaak als groot kindmens onbegrepen voelt komt omdat het in zijn nederigheid verlegen wordt en vaak blijft hangen, gezien men een beetje vals Eenrichtingkje speelt. Toch groeit ook dat kind vlot en voelt zich daardoor gesterkt op de weg waarop het zich bevindt, de weg der genade en mededogen, voor en om en met alles waarin en waarmee het zich dus je je onderweg du moment begeeft. Ik voel me rijk, ik wil begrijpen en zie de geschenken rollen zomaar op mijn pad, ik raap ze op en vol verwondering deel ik het moment.

De mensen die de teerling lijken te moeten werpen of muren opwerpen, werpen alleen een rookgordijn op en wanneer er door dat gordijn een mens komt gekropen begrijpt men die eigen verlegenheid, niet door mij in verlegenheid gebracht maar door de attitude van de goedbedoelde maar vaak luie leegte. Ze begrijpen dat openheid stuit op illusie of maskers en juist daardoor noch sneller bij de persoon zelf is binnengekomen, dat is de angst voor liefde en dat is hun eigen hoge nood.

Hoe beter ik met en door mezelf en samen met anderen door de verlegenheidslaag heen kan kijken hoe dankbaarder ik word. Bij openheid is de angst voor echt contact de schijnbare barrière om tot een echt dialoog te geraken. Ik hoef vaak niet eens iemand aan te raken, ogen, lach en stem geven me zoveel energie dat ik dan warm wordt zodra ik merk dat die ander ook invoelzaam wenst te zijn. De sluiers mogen afgeworpen worden en men komt tot wonderbaarlijke ontmoetingen, feedbacks en transparantie daar -waar je met juist bekenden in nog geen jaren nog niet eens bij beschouwing nabij bent gekomen- kan de vreemde je juist ontbevreemden. Je kan van de intentie van binnenuit de pretentie loslaten en hoeft je niets voor te nemen.

Carrière is er niet buiten jezelf aantoonbaar met een loonladder en certificaat, carrière is iets dat van nature en binnen je zelf plaatsvindt en niets anders. Dat neokoloniale valse schuldgevoel, wat doen we onze kinderen aan als we de keuzes niet op tijd doen begrenzen, de wereld is geen wolk die stijgt tot aan de hemel, men kruipt door het slijk uit het rookgordijn om tot de kern te geraken, dat is langzaam maar toch snel, weet je dat wel! Je hoeft je kind niet mat te krijgen; klaar voor het land van horen zien en zwijgen en zien je zin te krijgen. Die pretentieuze projectie schept een schijnwereld voor elitaire en hautaine nauwe geesten die van de werkelijkheid komen los te staan. Die dimensie is al aan het gedijen, de ruis neemt toe en er komt een tijd dat men dan vrijwillig in het rookgordijn wil opgaan, omdat men elkaar niet meer goed kan verstaan. Men zoekt de leegte om een hiaat te vullen dat de valse pretentie-algoritmes in je hebben geprogrammeerd. Men zoekt naar rust waar de onrust heer en meester blijkt van het brein.

Ik hoor het hart vallen op de kinderkoppen, alsof de kinderen aards en onderbewust de grijze massa van de kennis willen opzuigen in hun versteend gewelf van zelf. Het leven is goed, de lessen zijn vaak hard en naar, maar er is altijd ruimte om door welke kier dan ook het licht naar binnen te laten komen. Als je maar bereid bent niet te verzaken je nootje eens te kraken, dan zal de nood je redden, redden van de weg gerende leemte. Liefde is geen zucht om bevestiging, liefde is en ze is er voor iedereen die zich er voor openstelt. Liefde vraagt niet om eerbetoon of bloemen, ze is dat allemaal al.

M met dank aan Angels&Magic