Πάει Τόσος, Τόσος Καιρός... [ It's Been So Long... By Mihaela Pirjol] Poem by dimitrios galanis

Πάει τόσος, τόσος καιρός να σε δω...
φοβάμαι πως έχω ξεχάσει
τη μορφή σου ν' αναγνωρίζω σε τόπους
που δε μπορώ τον εαυτό μου νά 'χω μαζί μου.

Τόσον, τόσον καιρό, καιρό μαζί,
δε μετράω πια εποχές,
τα τρεμάμεν' αστέρια, τις ματιές π' αλλάζαμε...
και χρόνια τώρα περιπλανιέμαι μόνη, ων απολωλός,
μόνη με το φάντασμά σου, να σε ψάχνω,
τόσο, τόσο μοναχική...
Πιο πολύ στην ερημιά και τη μοναξιά τώρα
που δε λες να εμφανιστείς.
Πάει τόσος, τόσος καιρός... αγαπημένε...

Στα όνειρά μου κάποτε ξυπνώ
με το δάκρυ να ρέει στο πρόσωπό μου,
μακριά μου το σκουπίζω, από κοντά μου σε διώχνω,
να σε κρατήσω πια μου δεν μπορώ,
όπως παλιά, σ' αυτό το κουρασμένο μου μυαλό,
μαζί με σένα χάθηκα, χάθηκα κι εγώ,
έχασα την αγάπη μου, έχασα τη ζωή.
Πώς να ζήσεις σε κέλυφος αδειανό;
Ναι, εκεί μου κατέληξ' η ζωή:
΄Ασκοπα, κέλυφος αδειανό να ηχεί,
σε μανιασμένο σάμπως ωκεανό.