Memory And Soul/Μνημη Και Ψυχη Poem by Mary Skarpathiotaki

Memory and soul

How are you doing to me?
to feel like a small child
of my lust hope you.
Flower our heart,
but one dares
how is it raining
constantly
out of season!
And we do not look back
rather than passing,
the weather...

We embrace death like a little brother!
And lighter you say,
how it reaches us, finally
from above;
The joy of our hearts is always angelic!

The city is full of people, it returns...
Noisy swarms
against a few
melodic birds
In the butterfly
the flying
if you ask me
I will
find you!
And
of each of your shadows,
I will penetrate the darkness!

To the depths beyond the eternal oceans
as above the heights of rugged mountain ranges
to the purple seas of human sighs
as the hut of the needy
and the unfortunate poor.

Beyond
outside
in the streets
and in the markets.
Until the end of the centuries
and consequence
the seasons
The two of us
we will look for
the enigma of calamities'
we will hate the wound
of Disasters
of greed
the sharp
notches
we will fight evil
...you and me...

Until it comes
to get us a man
let's side by side,
sideways,
hand in hand together,
to find out
what is life!

Come,
Well
close to me
to become, what else?

Two stars set at night
make day brilliant
Two suns shining on the earth
two innocent hearts
that in one they hit together
as if it were memory
of the world
and
the soul!

© Mary Skarpathiotaki



Η μνήμη και η ψυχή

Πως με κάνεις
να νιώθω σαν μικρό παιδί
του πόθου μου ελπίδα εσύ.
Λουλούδι η καρδιά μας,
μα θαρρεί κανείς
πως βρέχει,
διαρκώς
εκτός εποχής!
Καιδεν κοιτούμε πίσω
παρά περνά,
ο καιρός...

Το θάνατο αγκαλιάζουμε σαν μικρό αδερφό!
Και πιό φως λες,
πως φτάνει σε μας, τελικά
από ψηλά;
Της καρδιάς μας αγγελική είν' πάντα η χαρά!

Η πόλη γιομάτη ανθρώπους, γυρνά...
Πολύβουα σμήνη
κόντρα σε λιγοστά
μελωδικά πτηνά
Στης πεταλούδας
το πέταγμα
άν με ρωτάς
θα
σε βρω!
Και
της κάθε μίας σκιά σου,
το σκότος θα διαπερνώ!

Ως το βάθος πέραν των αιωνίων ωκεανών
ως απάνου στα ύψη άβατων οροσειρών
ως τις μωβ θάλασσες τωνανθρωπίνων στεναγμών
ως το καλύβι του απόρου
και των δύστυχων φτωχών.

Πέρα
έξω
μες στους δρόμους
και στις αγορές.
Ως το τέλος των αιώνων
και της συντέλειας
τις εποχές
Εμείς οι δύο
θα αναζητούμε
το αίνιγμα των συμφορών'
τη πληγή θα μισούμε
των Καταστροφών
της απληστίας
τις αιχμηρές
εγκοπές
θα πολεμούμε το κακό
...εσύκι εγώ...

Ως να 'ρθει
να μας πάρει ένα αγέρι
ας πιαστούμε πλάϊ,
πλάϊ,
χέρι με χέρι μαζί,
να μάθουμε το
τί είναι ζωή!

Έλα,
λοιπόν
κοντά μου
να γίνουμε, τί άλλο;

Δύο άστρα που τη νύχτα
κάνουν μέρα λαμπρή
δύο ήλιοι που φωτίζουν τη γη αστραφτεροί
δυο καρδιές αθώες
που σε μία χτυπούνε μαζί
σαν να 'ναι η μνήμη
του κόσμου
και
η ψυχή!

© Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη