Nιώθω Παιδί Poem by Mary Skarpathiotaki

Πως με κάνεις να νιώθω παιδί
του πόθου μου Ελπίδα μικρή
λουλούδι η καρδιά και θαρρείς
σαν να βρέχει εκτός εποχής! ..

Εγώ δεν κοιτώ πια τον καιρό
Τον θάνατο έχω γι'αδελφό
το φως πως τ'αγγίζω; Τυφλά!
Μιλώ με τρελλούς και πουλιά! ..

Στης πεταλούδας το πέταγμα
σε βρίσκω! Σε κάθε μια σκιά
στο βάθος των Ωκεανών,
πα' στο ύψος των Οροσειρών

Στις θάλασσες των στεναγμών
σε καλύβι ανθρώπων φτωχών
στους δρόμους ή στις αγορές
στα βράχια και στις εγκοπές!

Ως να μας πάρει ένα αγέρι
να πιαστούμε χέρι με χέρι
να μάθουμε το τί είναι ζωή;
Έλα να γίνουμε, αδερφοί! 


verse © Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη