Πως με κάνεις να νιώθω παιδί
του πόθου μου Ελπίδα μικρή
λουλούδι η καρδιά και θαρρείς
σαν να βρέχει εκτός εποχής! ..
Εγώ δεν κοιτώ πια τον καιρό
Τον θάνατο έχω γι'αδελφό
το φως πως τ'αγγίζω; Τυφλά!
Μιλώ με τρελλούς και πουλιά! ..
Στης πεταλούδας το πέταγμα
σε βρίσκω! Σε κάθε μια σκιά
στο βάθος των Ωκεανών,
πα' στο ύψος των Οροσειρών
Στις θάλασσες των στεναγμών
σε καλύβι ανθρώπων φτωχών
στους δρόμους ή στις αγορές
στα βράχια και στις εγκοπές!
Ως να μας πάρει ένα αγέρι
να πιαστούμε χέρι με χέρι
να μάθουμε το τί είναι ζωή;
Έλα να γίνουμε, αδερφοί!
verse © Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
It is a marvelous poem. Well done, Mary!