Ontluikende Ontluistering Poem by Madrason .

We hebben de angst geleerd te mijden
en zijn zo verleerd elkaar te verblijden
steeds meer ontvankelijk voor een koor
dat zingt en springt en danst "no more"
we zijn de mores van te los gevoegde spleten
we zijn tot ruïnes verworden geweten
de vogels van de jeugd van weleer
enfin ze zingen niet meer om u uit uw pijn
en stuk verdriet noch uit chagrijn te zingen
ondertussen blijft u de ander maar dwingen
de folteraar zonder gebaar maar achter sluiers
ach wat kuiert er daar onder uw haar
u doet het stiekem toch en steeds openbaar
wij zijn zelf de ontluikende ontluistering
de fnuikende verduistering
de stuikende gevangenis
het krakende gemis
niet mis te verstaan
een vol eigenwaan
lot van bestaan. M