Η Μασκα Της Υπαρξης Poem by Stavros Teneketzis

Πέφτει η βροχή
μα δεν αγγίζει το κρυφό πρόσωπό σου.
Οι ανεπαίσθητοι μορφασμοί των συναισθημάτων
χάνονται μέσα σε μια περίτεχνα σκαλισμένη προσωπίδα.

Πίσω από έναν ήλιο ενωμένο με το φεγγάρι,
τα μάτια σου καρτερικά περιμένουν
την ηδονή μιας άγνωστης, μυστηριακής λύτρωσης.
Ακτινοβολώντας η μάσκα που προβάλεις
αναπαριστά τα δύο ουράνια σώματα
στολισμένα με χρυσό και ασήμι,
έχοντας μια σχισμή το καθένα,
προβάλλουν ακαθόριστα τους καθρέφτες της ψυχής σου.

Ανέμελα και με αέρινες χορευτικές φιγούρες
παραπατάς στο νήμα της ζωής
που καλά έχεις παραλλάξει.
Η πανδαισία των αισθήσεων χορεύει μαζί σου
και μαζί της πάλλεται ξέφρενα
η απορία των θεατών να εξερευνήσουν
την άγνωστη οπτασία πίσω από το βέλο του πάθους.
Η ‘αμαρτωλή' ψυχή σου,
που μοιάζει με μασκοφορεμένη ψευδαίσθηση,
πρέπει να εξαγνισθεί και να εξιλεωθεί
στον κόσμο της δικής τους αλήθειας,
για να σου χαρίσουν την φαντασμαγορική σιγουριά του κελιού τους.

Η γοητεία της άγνοιάς τους, θα προσελκύσει τον ελλοχεύοντα όφι
να σε κεράσει τον καρπό της λησμονιάς των ονείρων σου,
γδύνοντας την προσωπικότητά σου
και καταστρέφοντας ό, τι κρατούσες όμορφο για σένα.

Δεν υπάρχει φωνή.
Μόνο ένα χαραγμένο, αινιγματικό χαμόγελο για όλους.

Άξαφνα ο ήλιος δακρύζει.
Με μια μαγευτική υπόκλιση,
η σιλουέτα σου εξαφανίζεται
μέσα στον αχνό φωτισμό του χώρου.

Το ξημέρωμα οι σταγόνες σκιάζουν την πλάση
και τα μεσάνυχτα μια ημισέληνος φανερώνει
στον ουρανό τα βήματα του χορού σου,
εμφανίζοντας τη μορφή σου σαν σκιά σε ξύπνημα,
αρχέγονο και προφητικό, κάποιου ανατολικού μύθου.

Η υλική ταυτότητα ψεύδους έχει χαθεί
πίσω από τη μάσκα της ύπαρξης.
Ένας ήλιος έγινε, που δείχνει στο πλήθος εσένα
και ένα φεγγάρι που κρύβει βαθιά σου εμένα.